(Kort)Leven(s) op twee schepen

Halverwege september hebben Marie-Anne, de jongens en ik afscheid van elkaar genomen. Marie-Anne is met de jongens aan boord van de Africa Mercy (AFM), ik ben naar Antwerpen vertrokken om aan boord van de Global Mercy (GLM) te gaan. Voor een periode van 3 maanden zullen we elkaar via WhatsApp-berichtjes en videobellen op de hoogte houden van het wel en wee. Op het moment van schrijven zijn er al ruim 6 weken voorbij en zijn we op de helft. Nu toch maar eens de tijd nemen om een blog te schrijven.

Maar waarom zitten er nu Kortleventjes op beide schepen van Mercy Ships? We hebben de keuze gemaakt om uit elkaar te gaan, omdat Marie-Anne, Matthijs, Jonathan en Maarten nodig zijn op de AFM. Ze moeten een beetje leven in de community brengen en de leraren op school bezig houden. Anders krijgen die helemààl kleine klasjes. Over het algemeen gaat ze dat heel aardig af. Marie-Anne is ook nodig aan boord, omdat de jongens nu eenmaal niet zonder ouder aan boord mogen zijn. Daarnaast houdt ze zich bezig met haar rol als schip-moeder en is ze ook nog bezig alle spullen die van de crew is achtergebleven (toen ze onverwacht door COVID moesten vertrekken) te inventariseren en naar Amerika en Nederland terug te sturen. Reden genoeg om op de AFM te zijn. Ondertussen was Guido nodig op de GLM om het ziekenhuis in te richten. Na overleg en gebed hebben we besloten om voor een tijdje gescheiden te leven, omdat de taken van alle gezinsleden op dit moment niet op één schip te combineren zijn (bijvoorbeeld: de jongens zouden de leraren op school niet kunnen bezig houden, omdat die er gewoonweg nog niet zijn op de GLM...).

De afgelopen 6 weken zijn voorbij gevlogen. De eerste week stond in het teken van verdwalen op het schip. Het is echt een enorm verschil tussen de AFM en de GLM. Niet alleen heeft het schip 4 dekken meer. Ook is het 5 meter breder (en bedenk maar hoeveel extra ruimte dat is, als je dat over de 174 meter lengte van het schip doortrekt). Het was zeker in de eerste weken pionieren. Er was nog geen laptop beschikbaar, de mobiele telefoons deden het in het schip nog niet (door al het staal heb je geen bereik van buiten af). Het was dus moeilijk om elkaar te bereiken en om een mailtje te versturen op je telefoon, moest je eerst naar deck 7 lopen, omdat dat de enige plek was met wifi. Al gauw kwamen er langzaam meer voorzieningen en werd het werk makkelijker. Deze tijd was echter zeker niet weggegooid. De inrichting voor de biomed-werkplaats kwam binnen. Later ook al het gereedschap. Het voelde echt als Sinterklaastijd, om al deze mooie spullen uit te mogen pakken. Alles wat ik een jaar eerder op lijsten had aangevraagd, arriveerde nu. Heel mooi om alles samen te zien komen. De werkplaats is goed ingericht en kan er heel wat jaren tegen.

Buiten het werk proberen we ook een beetje te ontspannen. Het eerste weekend met een aantal collega’s in de auto om de omgeving te verkennen, resulteerde in een kleine cultuurschok. Om vanaf een Mercy Ships schip weg te rijden met in de auto collega’s van 5 verschillende landen, zorgt ervoor dat je je thuis voelt in die Mercy Ships-setting. Het is heel gek om dan even later opeens auto’s met van die gele kentekens te zien rond rijden. De Nederlandse ja, die je thuis altijd zag! Dat zijn twee aparte werelden, die nu opeens in elkaar overvloeien.

De volgende weken is het schip meer vertrouwd geworden. Ook hebben we een ritme gevonden in het gezin, wanneer we elkaar bellen en hoe we op afstand voorlezen voor het slapen gaan. Qua werk gaat het ook voorspoedig, hoewel er extra werkzaamheden onverwachts zijn bijgekomen, omdat het Chinese afwerkingsniveau van een ziekenhuis niet altijd helemaal overeenkomt met onze westerse normen. Maar het is fijn dat deze zaken nu geconstateerd worden, zodat we naar oplossingen kunnen zoeken voordat onze patiënten aan boord komen. Zodat we ze dan de best mogelijke zorg kunnen bieden.

Recent zijn er nieuwe uitdagingen gekomen, omdat bleek dat er problemen zijn met visa, immigratie en werkvergunningen in België. Het aantal mensen dat nu beschikbaar is voor het project is fors minder dan gepland. Hopelijk komt er op korte termijn een oplossing waardoor we weer volgens planning door kunnen gaan. Heel belangrijk is om voor ogen te houden waarom we dit schip inrichten: voor de mensen die geen toegang hebben tot medische zorg. Niet omdat dat onze baan is, maar omdat we ons geroepen voelen om Jezus te volgen. Zoals het op een groot bord in onze receptie staat: “Mercy Ships follows the 2000 year old model of Jesus. Bringing hope and healing to the worlds forgotten poor”. Dit zorgt ervoor dat het werk weer in het juiste perspectief gezet wordt.

Nu het schip in de haven van Antwerpen ligt, wat eigenlijk helemaal niet zo ver van Nederland is, is het ook mogelijk om familie onze (toekomstige) leefomgeving te laten zien. Wat eigenlijk altijd heel lastig was, is nu bijna om de hoek. Ik hoop dat dat ook de mensen om ons heen een beter beeld geeft bij onze verhalen. Natuurlijk is de omgeving nu nog anders, nu het werk anders is en er geen patiënten zijn, maar toch! Een schip is toch een heel andere wereld voor de meeste mensen, laat staan een schip waar je ook op woont, werkt, waar de kinderen naar school gaan en dat een volledig ziekenhuis is. Als je ook interesse hebt om een bezoek te brengen? Vanaf zaterdag 26 februari ligt het schip voor twee weken in Rotterdam. Kijk op de website en meld je aan: globalmercy.org

Gebedspunten:

• Wilt u met ons meebidden voor een oplossing in de visa en immigratie zaken, zodat iedereen weer aan het werk kan.
• De inrichting van het ziekenhuis is een intensief project. Wilt u bidden voor wijsheid, geduld en kracht om door te gaan.
• Het screening team is in Senegal bezig met de selectie van patiënten voor de nieuwe field service. Wilt u bidden voor wijsheid en bescherming.