Geschreven door Marie-Anne Kortleven:
“Ik zal de HEERE te allen tijde loven, Zijn lof zal voortdurend in mijn mond zijn. Mijn ziel zal zich beroemen in de HEERE; de zachtmoedigen zullen het horen en verblijd zijn. Maak de HEERE met mij groot, laten wij tezamen Zijn Naam roemen. Ik heb de HEERE gezocht en Hij heeft mij geantwoord, en mij gered uit al wat ik vrees. Zij zagen naar Hem uit, ja, stroomden op Hem aan; en hun gezicht werd niet rood van schaamte. Deze ellendige riep en de HEERE hoorde; Hij verloste hem uit al zijn benauwdheden. De engel van de HEERE legert zich rondom hen die Hem vrezen, en redt hen. Proef en zie dat de HEERE goed is; welzalig de man die tot Hem de toevlucht neemt.” Psalm 34
“Wauw, wat is het plafond van dat schip eigenlijk laag… Poeh, wat een hitte hier… Zag ons huis er zo uit? Oh jah! Hey! Hoe gaat het met jou dan? Wat super leuk je weer terug te zien!” Zomaar wat dingen die in mij opkwamen, toen ik bij het schip arriveerde.
Drie maanden geleden alweer vertrokken we naar Nederland. Om daar uiteindelijk twee maanden te blijven en een maand op Gran Canaria te zijn.
Voor degenen die het uit de vorige blog van de jongens niet helemaal konden begrijpen, eerst even een kort overzichtje:
16 juni kwamen we aan in Nederland voor een verblijf van drie maanden. Halverwege ons verblijf bleek dat er (eindelijk) toch iemand gevonden was om Guido’s taak op de AFM (Africa Mercy) over te nemen. Een echte gebedsverhoring! Nick, want zo heet deze Engelse ‘grappenmaker’, kon eigenlijk zowat per direct en er was dus zicht op, dat Guido een overdracht kon doen. Na kort hierover samen nagedacht te hebben, besloten we om als gezin terug te gaan. Guido kon zo vijf weken een overdracht doen, terwijl we toch samen in een huisje op Gran Canaria woonden.
Het schip lag op dry-dock. Dat betekent dat hij uit het water gehaald is met een scheepslift en dat hij op het droge lag. Dat betekende voor Guido ook: geen airco, veel herrie en hard werken in een stoffige ruimte. Veel crew verbleef niet meer aan boord van het schip, maar was verplaatst naar een hotel op het eiland. Helaas kon niet iedereen uit deze zinderende hitte en herrie gehaald worden. Afrikaanse crew kan nu eenmaal niet of nauwelijks een visum krijgen om te overnachten in Europa, dus ook niet op een Spaans eiland. In COVID-tijd, en met de grote immigratiestromen uit verschillende landen, waaronder Afrikaanse landen, is dit alleen maar lastiger geworden. Mercy Ships deed hun uiterste best om deze mensen overdag in ieder geval wel wat rust te bieden in het hotel (vanwege een zeemansboekje, kunnen ze wel binnen een straal van 10 kilometer overdag op het eiland zijn). Maar deze situatie was natuurlijk verre van fijn voor velen. Ook voor degenen die wel aan de wal sliepen, was het werken overdag een enorme uitdaging. Het was voor velen een moeilijke tijd. Nog nooit eerder was deze dry-dock periode ook zo lang op Gran Canaria. 
- Zo was in 22 van de 40 tanks de wand te dun en die moest dan verdikt worden met staal.
- Ook is het hele schip tot op het bot toe afgeschraapt (gezandstraald).
- 350 meter aan pijpleidingen is vervangen.
- De elektriciteitskastjes/kabels in de keuken zijn vervangen.
- Het gas-detectiesysteem is vervangen.
- De schoorsteen was te zwak en is verdikt met staal. Daarbij is wel 7 ton staal gebruikt!
- Ook zijn er verschillende upgrades gedaan aan alarmsystemen, waarmee in de fieldservice problemen waren.
- Honderdtwintig ramen zijn vervangen.
En dit zijn alleen nog maar de grote klussen. Totaal is er wel ongeveer 70 ton aan staal gebruikt om het schip zo op te knappen dat het weer mee kan voor de volgende tien jaar. Daarnaast is wel 1336 ton aan grint gebruikt om de tanks en het schip te zandstralen. Maar het resultaat is mooi; het ziet er weer uit als nieuw!
Nadat dit alles gebeurd is, moet het schip gekeurd worden om veilig te zijn voor een jaar, en om met passagiers te mogen varen. Daarbij werd geobserveerd hoe een “firedrill” (brandoefening) bij ons verliep: Vinden de brandweermannen in de oefening bijvoorbeeld wel de achtergebleven mensen in de cabins? Loopt de communicatie goed en weten alle mensen waar ze naartoe moesten…?
Daarnaast wordt uiteraard gekeken of de reddingsboten goed zijn. Maar ook werd er een complete systeemcheck gedaan en worden er testen gedaan met de nooddeuren etc.
Gelukkig heeft het schip het certificaat gehaald en mogen we weer varen! Elk jaar volgt er zo’n test, dus nu zijn we er voor een jaar vanaf.
Wel 450 mensen hebben er elke dag gewerkt aan dit project. Zowel van de shipyard (scheepswerf) zelf als van Mercy Ships. Deze mensen kwamen uit veertien verschillende landen, wat zeker in deze COVID-tijd heel bijzonder is dat dit kon. Natuurlijk was het wel extra moeilijk om geen COVID op het schip te krijgen, maar de Heere heeft iedereen beschermd.
Onze projectleider van dit project was heel blij dat alles in deze drie maanden gedaan is. Als je gaat beginnen, weet je natuurlijk nooit echt wat je aan zal treffen en of dat ook makkelijk weer op te lossen is. Zeker niet alles is goed verlopen, maar hij was heel dankbaar dat we toch het water in konden en dat problemen die er waren, toch opgelost konden worden. (Spreuken 3 : 5-6) Sommige dingen zijn alsnog verplaatst naar volgend jaar, als het schip in “refit” gaat voor 6 maanden. Dit, omdat een bepaald project toch groter bleek dan gedacht (bijv. het bluswatersysteem).
Deze omgeving was echt geen omgeving voor kinderen dus. En daarom zaten wij als gezin op het eiland. Guido werkte elke dag op het schip. Een shuttle bracht hem van en naar het schip. Dat we deze tijd samen konden zijn, was heel fijn, zeker omdat er verschillende moeilijke privéomstandigheden waren. En toch leerde God ons weer te zien na een tijdje: “Proef en zie dat Ik goed ben.” En dat kan iedereen tegen je zeggen, maar als je het zelf ervaart en Hij het je geeft, is dat zo goed!!
Omdat onze cabin aan boord ook een “shipyard-project” was, was er wat tijd nodig om hem weer in te richten. Een “ship-yard-project” in je cabin te hebben, betekent eigenlijk dat ze daarin aan het werk gaan. Voordat we vertrokken, wisten we dat ze het bluswatersysteem moesten aanpakken en ons plafond eruit zou gaan. Het is dan wijs om alle boeken, schilderijen en alles van je kasten te halen. Anders wordt alles vies, stoffig en het kan kapot gaan. Dit hadden we dus gedaan voordat we vertrokken, maar het was wel fijn om het schoon te hebben en weer huiselijk te maken, voordat we er weer in zouden gaan. Zo ben ik twee avonden naar het schip gegaan om schoon te maken en alle spullen weer in te richten. Gelukkig viel het mee en was het na twee avonden zo goed als ingericht en klaar om weer te bewonen. ????
Om dan na drie maanden weer aan boord te gaan, terwijl het schip niet in het water ligt, is heel vreemd. Je komt binnen via een trap aan de buitenkant en je kunt je moeilijk oriënteren, doordat overal kabels liggen, dingen zijn afgeplakt, plafonds eruit zijn… Ook het plafond leek opeens een stuk minder hoog!
Nu, na die drie maanden, was het schip eindelijk klaar om het water in te gaan. Zie filmpje.
Dat verloopt heel geleidelijk. Eerst wordt het schip via vier shovels en op een treintje, richting de lift geduwd. Daarna gaat hij langzaam zakken, om zo te zien of er geen water het ruim binnen stroomt. Dit gebeurde wel en dat moest uiteraard eerst gerepareerd worden, voordat het verder het water ingelaten kon worden. Dit duurde ongeveer de hele dag. In de avond was het sein “veilig” en werd het schip het water ingetrokken. Heel gaaf om te zien en om te zwaaien naar papa die op het schip was.
De dag erna al mochten wij als gezin aan boord. Wat was het voor ons- en vooral voor de jongens - heerlijk om na drie maanden weer thuis te zijn! We hebben genoten van de afgelopen tijd, hoewel het soms ook lang niet altijd relaxed was. Toch was het een goede tijd voor ons en ons gezin om familie te zien, om iemand in te werken en nu, om weer terug te zijn aan boord. Eind goed, al goed lijkt het…????
Toch bleef dit maar voor twee dagen zo. De zaterdag nadat we aan boord kwamen, vertrok Guido naar Antwerpen.
Wat een wonder dat dit schip nu eindelijk aangekomen is, na zoveel vertraging ook. Na zo ontzettend veel uitdagingen, zeker rondom COVID. En toch…. Een tweede schip staat nu aan het begin van ingezet te kunnen worden en dat is een enorme reden tot dankbaarheid en blijdschap!
Voor het gezin is er helaas nog geen plek aan boord van het nieuwe schip. Deze fase is eigenlijk ook een soort “ship-yard fase”, waarin het te gevaarlijk is voor kinderen aan boord. We hebben dan ook de beslissing genomen om als gezin voor een periode uit elkaar te gaan. Guido hoopt de komende drie maanden op de GLM te zijn, en ik blijf, met de jongens, deze tijd op de AFM.
Nieuwe uitdaging voor ons allemaal. Nog nooit zijn we zo lang uit elkaar gegaan. Vele mensen hebben ons gevraagd hoe verstandig dat is. En begrijpelijk is dat wel, in de toekomst kijken kun je nooit. Toch maak je al zulke keuzes niet alleen. Biddend vragen we of de Heere ons de opties wil laten zien en deuren voor ons wil openen of sluiten. Als dan dit plan toch doorgaat, is het goed.
We hopen dat we veel leren van deze tijd. Hoe heb je iemand lief die zo ver weg zit? Hoe blijf je voor je huwelijk gaan? Hoe kunnen de kinderen het gevoel blijven houden en weten dat hun vader toch dichtbij is? Wat is het om een hemelse Vader te hebben, die wel altijd om je heen is! Maar ook, wat doe je als je voor verleidingen, uitdagingen en frustraties staat? Wat kun je doen om ook je rust en ontspanning en tijd met God te hebben. Ja, allemaal zaken die niet altijd vanzelf zullen gaan en waarin we zeker de duivel tegen zullen komen. Waarin we zullen vallen en weer opstaan.
Toch hebben we hoop, omdat we weten beschermd te worden door Hem, die ons nog nooit in de steek gelaten heeft.
Gebedspunten:
- Voor Guido, die zonder één van ons te kunnen knuffelen, voor drie maanden in Antwerpen is.
- Voor de crew die onder grote druk, hitte en stress hebben gestaan om dit project in drie maanden te kunnen doen. Graag gebed voor de komende periode om te herstellen van deze werkzaamheden.
- Afgelopen weken heb ik last gehad van een slijmbeursontsteking, wat nog niet volledig hersteld is.
- voor geduld en wijsheid in beslissingen. Want nee, het lijkt misschien altijd vanzelf te gaan en dat we steeds vol geloof zijn… maar dat is zeker niet altijd het geval.