Geschreven door Marie-Anne Kortleven:

Daar gaan we! “Wat een prachtig uitzicht op de Canarische eilanden vanuit zo’n vliegtuig! Kunnen we de vulkaan van La Palma zien?” Enthousiast kijkt één van de jongens uit het raam, om een glimpje van één van de eilanden te zien. Het achterovergedrukt zitten in de gordel weerhoudt hen er toch niet van om zo veel mogelijk te zien buiten. Ja, het is altijd “ruzie” wie er bij het raam mag zitten!

Een beetje weemoedig staar ik zelf ook uit het raam, terwijl het eiland Tenerife met de grote bergtop van de berg El Teide steeds kleiner wordt. Wat een lange, lange tijd zijn we op dit eiland geweest! Elke dag zagen we deze berg. Elke dag werden we herinnerd aan de trouw van de Heere. (Psalm 121) Is deze periode echt voorbij? Ik denk terug aan alle herinneringen die we hebben aan de tijd op Tenerife. Anderhalf jaar geleden voeren we hals over kop met de Africa Mercy vanuit Senegal naar Tenerife, vanwege Covid. Wie had ooit kunnen denken dat we na anderhalf jaar daar nog steeds zouden liggen? Ja, het schip is enkele maanden in Gran Canaria geweest voor groot onderhoud en de tijd op Tenerife is zeker niet voor niets geweest. Veel, heel veel werk is er verzet onder steeds  veranderende omstandigheden. Planningen zijn wel honderd keer gewijzigd en dat vroeg veel van het geduld en het uithoudingsvermogen van de crew. We moesten anders met elkaar leren omgaan  door de maskers die we droegen en de afstand die we hielden tot elkaar. Maar we hebben er voor anderen kunnen zijn en anderen zijn er voor ons geweest!

Allerlei gedachten schieten  door mijn hoofd. Wat een tijd is het geweest! Geroepen om mensen in Afrika, die hulp zo hard nodig hebben, te helpen. Maar hoe belangrijk was de les die we leerden: dat we geroepen zijn om er te zijn voor een IEDER die hulp nodig heeft. Gewoon op de plaats waar je op dat moment bent. En dat je doorzet, hoe de omstandigheden ook zijn. Het werk moest doorgaan, ook al waren er door Covid vele problemen en moeilijkheden en kostte alles veel meer tijd. Zoekend tastten we steeds weer af wat Gods weg is voor ons. En zeker de laatste tijd was dit soms zelfs zo, dat we evenals Jacob vochten met God, of, zoals Jona, toch liever een andere weg in wilden gaan…..

En daardoor kwam het ook dat ik nu in het vliegtuig zit, mèt de jongens, maar zonder Guido. Guido die al drie maanden op de Global Mercy in België is. Een glimlach komt over mijn gezicht als ik denk aan hoe de jongens straks zullen reageren als ze hem zien! De jongens denken dat we hem pas zien in het hotel, maar natuurlijk staat hij ons straks op te wachten op het vliegveld. ???? Wat zal dat weer goed zijn, om als gezin bij elkaar te zijn. Ik kan gewoon niet meer wachten: ‘Meneer de piloot, vlieg door!’

De afgelopen drie maanden zijn niet de makkelijkste geweest in ons leven. Vele tegenslagen en frustraties waren er in het werk, zowel op de Afrika Mercy, als op de Global Mercy. Toch kijken we beiden terug op een heel goede tijd. Drie maanden zonder elkaar geeft ook dat je anders met elkaar praat, opeens weer moet bedenken hoe je dingen doet, maar zeker ook dat je sterker wordt. Als  je tot diep in de nacht nog aan het kletsen was met iemand, had je alleen jezelf ermee. Ook een zak chips kon je helemaal in je eentje leegeten zonder dat iemand er wat van zei, haha! Maar wat echt heerlijk was, was dat we wel elke avond konden bellen en de dag konden doornemen. Ook voor de kinderen was het heel fijn dat Guido hen, zoals vanouds, gewoon nog elke avond een verhaaltje voorlas voor het slapen gaan. Maar ook de hulp die ik kreeg van mensen op het schip, om soms even tijd voor mezelf te hebben, was echt heel fijn. Of gewoon even een telefoontje of een kaartje krijgen, dat gaf steun om door te gaan.

Ruim 2,5 jaar hebben we op dit schip (Africa Mercy) gewoond. Het is ons huis geworden! De kinderen weten de weg op hun duimpje, hebben leuke vrienden gemaakt en kunnen ook erg goed opschieten met de volwassenen in de community. De ene in de “oma-rol”, de andere als “oom” of zelfs als “broertje of zusje”. De tomeloze energie die de jongens hebben, drijft mij wel eens tot wanhoop, als ik weer achter een gevlucht kind aanren om hem in z’n kladden te vangen…. Maar de community geniet ervan! Het brengt vreugde en leven in de community, letterlijk, ???? òf zoals één van de bemanningsleden het zei: “Het brengt altijd een lach op mijn gezicht.” En zo is het. Kinderen horen en mogen er zijn hier, en worden geliefd. Ze worden er altijd bij betrokken, zoals Jonathan die het heerlijk vind om Risk te spelen met een groepje mensen. Nee, hij heeft het nog niet eerder gespeeld, maar geduldig leggen ze de regels uit en helpen hem waar nodig. Of Matthijs die met elektricien Luuk mee gaat om wat lampen te gaan ‘fixen’. Of Maarten die voorgelaten wordt in de etenslijn, omdat hij toch nog zo graag een tweede loempia wil halen… Wat zal ik onze vrienden hier missen!  Mensen zoals Raximo, die van oor tot oor kan lachen met al z’n tanden bloot. Zeker als hij ‘onze politieagenten Jonathan en Maarten’ tegenkomt. Kees, waar ik lekker Rotterdams mee kon kletsen. Of James, die zo goed kan drummen. Of de schatten Denise en Denise. Of Stuart en Lynne, onze schip-ouders. Jako, het vaste gezicht bij de receptie. Purser Robert die je zomaar even kunt plagen. Adam die zo goed Nederlands aan het leren is. Rick en Anouk die zo graag even met de jongens dollen. De Nederlandse crew en de ‘Dutchie’-avonden. De Afrikaanse crew, al de vriendjes en vriendinnetjes van de kids en de leraren… en nog zoveel meer mensen. Ja, we hebben een goede tijd gehad en  heel veel mooie en fijne mensen leren kennen!

Want ja, vandaag hebben we afscheid genomen van de Afrika Mercy en de community daar. De Afrika Mercy is niet meer ons thuis. En afscheid nemen doet altijd zeer. Alle spullen zijn ingepakt en zitten ergens in een container op een boot. Op weg naar de Global Mercy. Net als wij. Want daar, op het nieuwe, grote schip van Mercy Ships, de Global Mercy, zullen we gaan wonen.

Tot drie weken geleden zag ik er enorm tegenop. Weer opnieuw beginnen, opnieuw vrienden maken, nieuwe regels, nieuw huis. Toch verlang ik er nu naar. Als eerste reden om terug bij Guido te zijn, maar ook heb ik gezien dat het belangrijk is dat de community op de Global opgebouwd wordt. Ook wil ik heel graag met eigen ogen zien wat voor werk Guido verzet heeft en heb ik er zin in dat dit schip wel twee keer zoveel mensen kan helpen als de Afrika Mercy! Wat een blijdschap moet dat zijn voor al die mensen die straks geholpen kunnen worden!? En wat heerlijk dat wij kunnen helpen om het klaar te maken, zodat de zorg geboden kan worden in de toekomst. Wanneer die toekomst dan ook is….

Want uiteraard is de toekomst nog erg onzeker. Volgens planning zou de Global Mercy klaar zijn in maart om naar Senegal te gaan. Helaas is dit door omstandigheden toch uitgesteld. Er moet nog te veel gebeuren. Wat dit voor het werk van Guido betekent-  èn voor ons gezin -  is nog niet helemaal duidelijk, maar we verwachten dat God ons daar weer de weg in wijst. Voor nu zie ik er enorm naar uit om thuis te komen bij Guido en dan twee weken vakantie te hebben met het gezin. Wat hebben we een goede God. Hij was altijd bij ons!

De Africa Mercy daarentegen hoopt WEL naar Senegal te gaan, en wel eind januari 2022! Eline Roodzant  (volg haar verhalen, hoe dat allemaal gaat gebeuren, via haar blog: www.elineinafrika.nl/blog/) zit in het screeningsteam in Senegal. Daar onderzoekt ze patiënten en de geselecteerde patiënten krijgen een uitnodiging om naar het schip te komen!

Inmiddels is het vliegtuig aan het dalen.  De piloot heeft geluisterd naar mijn verzoek om een beetje door te vliegen, want we zijn een dik half uur eerder dan gepland in Brussel aangekomen. Veilig en wel in de armen van Guido! Gedragen in de armen van God!

“Want al zouden bergen wijken en heuvels wankelen, Mijn goedertierenheid zal van u niet wijken en het verbond van Mijn vrede zal niet wankelen, zegt de HEERE, uw Ontfermer.” Jesaja 54:10


Gesprek laden