Zo, vandaag weer een “gewone” blog. Toch is deze blog onder ongewone omstandigheden geschreven. Op het moment dat we deze blog schrijven, zitten we namelijk in een black-out. Alle elektriciteit is uitgevallen op het schip, met uitzondering van de noodverlichting. Dat is één van de ongemakken die de shipyard-periode (periode op de scheepswerf) met zich mee kan brengen. Maar eerst even terug, want sinds de vorige blog is veel gebeurd.
In de vorige blog lieten we in een korte video zien wat we zoal hebben meegemaakt in Texas. Nadat het On-Boarding programma voor ons en de kinderen was afgerond, zijn we nog een paar dagen op de campus gebleven. Maandag 15 juli vloog Anne-Marie (onze nanny) terug naar Nederland.
Voor ons was dat het moment om alle koffers in te pakken. Het was opeens erg stil op de campus, alle andere deelnemers van de On-Boarding waren al vertrokken voor de Field Practice (soort van cultuurstage in Senegal) en nadat je 4 weken intensief bezig bent geweest, val je dan in een gat. Je merkt hoeveel je al bent gaan hechten aan de mensen die je pas 4 weken kent. Ook missen we allemaal Anne-Marie!
Dinsdag 16 juli vertrokken ook wij van de campus, om naar Gran Canaria te vliegen. Na een lange vlucht met een stop van een paar uur in Madrid kwamen we uiteindelijk woensdagavond in Gran Canaria aan. Gelukkig stond de taxichauffeur ons al op te wachten met een bordje “Guido Kortleven”, zodat we rechtstreeks naar ons appartement werden gebracht, zonder nog te hoeven zoeken. Het was al rond half 10 toen we aankwamen, maar we hadden toch wel erg honger. Heel fijn dat in Spanje het ritme anders is. Het is geen probleem om kwart voor 10 ’s avonds nog even naar de supermarkt te gaan (alleen maar even de straat oversteken ) om brood te kopen.
Na een goede nacht slapen hadden we weer energie om naar ons toekomstige huis te gaan kijken. Vanaf het appartement is het ongeveer 2,5 kilometer wandelen naar de shipyard waar de Africa Mercy ligt voor onderhoud. Helaas, zonder personeelspas mogen we de scheepswerf nog niet betreden, maar we vinden wel een mooi plekje achter de hekken, om uit te zoeken welke raampje van onze cabin (hut) is. Helemaal op het bovenste dek (dek 7), achterin, op de hoek hebben we een cabin gekregen, die voorzien is van wel 3 ramen!
Na deze eerste ontmoeting hebben we enkele dagen om als gezin eindelijk te ontspannen, na deze drukke periode. Vanaf februari, toen we bericht van Mercy Ships ontvingen dat er een plek vrij was, tot nu toe, hebben we nagenoeg geen vrije tijd gehad. Wat een zegen om dan nu even niets te hoeven. Op maandag 22 juli ben ik (Guido) voor het eerst op het schip aan de slag gegaan. Omdat het schip nog in drydock (droogdok) ligt en er heel veel werkzaamheden aan het schip plaatsvinden, is het niet toegestaan voor families om aan boord te verblijven. Dat betekent dus iedere morgen en avond 2,5 kilometer door de haven van Las Palmas lopen.
Op medisch-technisch gebied gebeurt er al veel ter voorbereiding op de komende field service in Senegal. Om straks kwalitatief goede en veilige zorg aan onze patiënten te bieden, wordt al het chirurgisch instrumentarium geslepen. Er is een nieuwe C-boog (röntgentoestel die tijdens operaties gebruikt wordt) afgeleverd en we krijgen training om deze veilig te kunnen gebruiken en goed te onderhouden. Een deel van de apparatuur die we gebruiken, wordt gesponsord door bedrijven. Zij voeren tijdens deze periode ook onderhoud uit aan de apparatuur die door hun geleverd is. Door mee te kijken tijdens dat onderhoud doe ik weer veel specifieke kennis van deze apparatuur op, wat straks helpt om eventuele problemen sneller te kunnen oplossen. Een servicetechnicus van een bedrijf is nu eenmaal niet altijd op afroep beschikbaar in Senegal…
Afgelopen donderdag is het schip terug het water in gegaan. Er is tijdens deze periode op de scheepswerf enorm veel werk verzet, ongeveer zoveel als er normaal in 5 jaar samen wordt uitgevoerd. De stuurinrichting is totaal vervangen en ook het systeem voor satellietcommunicatie is vervangen en dat zijn slechts enkele van de grootste projecten.
Nu het schip weer in het water ligt, zijn de gezinnen ook welkom. Vrijdag 26 juli hebben we het appartement verlaten en zijn we met de hele familie ingescheept, letterlijk. Na de ontvangst op het schip moeten we met een papiertje naar de douane voor “embarque”, paar stempels erop en weer terug aan boord. De douaniers hadden de dag van hun leven, omdat er in dat saaie kantoor wellicht nooit kinderen komen. Feit was in ieder geval dat ze zich kostelijk vermaakten om onze 3 jongens.
Bij terugkomst staan ons 5 koffers en 20 dozen vanuit Nederland te wachten om uitgepakt te worden. Na 7 weken leven uit de koffer is het echt luxe om weer meer kleding te hebben. Wat een rijkdom hebben we eigenlijk! Over de cabin vertellen we op een later moment wel meer.
Terug naar het begin van deze blog. Het is zondagavond. Rond 6 uur zitten we in de dining-room voor het avondeten. Opeens valt alle elektriciteit uit: verlichting, ventilatie, airco… Direct daarna gaat de pieper van Justin, de Chief Electrician af. Mmm… Dit kan wel eens even gaan duren. Het leven gaat gewoon door. Even later roept de kapitein om dat er problemen zijn met de brandstof voor de generatoren, maar Marine-engineering is druk bezig om dit op te lossen. De meesten hebben de afgelopen 6 weken al vrijwel alle dagen 12-14 uur gewerkt…
Normaal gesproken is er om 7 uur een kerkdienst. Even voor zevenen zitten er al wat mensen klaar, maar niemand weet of de dienst doorgaat, gezien de omstandigheden. Als het 7 uur is geweest, staat Roger op. Hij is juist gisteren aan boord gekomen als één van de nieuwe chaplains (scheepspredikanten). Hij heeft niets voorbereid, maar stelt voor om te beginnen met worship, het zingen van liederen tot eer van God. De begeleiding ontbreekt, maar na het eerste lied heeft er iemand een gitaar gehaald. Later komt een ander die piano kan spelen. Vervolgens gaat een ander voor in gebed: voor alle voorbereidingen die momenteel gaande zijn in Senegal, voor de bemanning die hard aan het werk is om alles weer werkend te krijgen op het schip, voor het personeel van de scheepswerf die zich heeft ingespannen om het schip weer helemaal in goede conditie te krijgen voor de komende field-service.Wat is het goed om zo met elkaar samen te zijn, verbonden in het geloof. Het is een lichtpunt tijdens deze black-out.
Overigens is de elektriciteit later weer hersteld; juist toen de kapitein (via de intercom aan boord) een update gaf over de situatie, sprong het licht weer aan…
Gebedspunten:
- Wilt u bidden voor de mensen hier die de afgelopen 6 weken mega-hard gewerkt hebben, en nog steeds niet vrij zijn? Aankomende vrijdag (2 augustus) hoopt het schip te gaan varen, maar er moet nog veel gebeuren. Het tijdstip van vertrek is dan op dit moment ook nog niet bekend.
- Danken dat wij (na zo’n 2 maanden geen echt thuis gehad te hebben) nu weer een thuis hebben.
