Geschreven door Marie-Anne Kortleven:
Bloedend hart, maar in Gods handen
“Wees niet bevreesd, want Ik ben met u, wees niet verschrikt, want Ik ben uw God. Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met Mijn rechterhand, die gerechtigheid werkt.” Jesaja 41:10
Ruim een jaar geleden is het inmiddels, dat we vanwege de pandemie per direct moesten stoppen in Senegal. 24 maart was alles zo’n beetje gereed om te gaan varen. De patiënten waren weg, de tenten waren opgeruimd, het dok was helemaal leeg, de container en de auto’s opgeladen op het schip, er was getankt, een voorraad eten was verzameld, de day-crew nam afscheid…. Klaar om te varen op 27 maart naar Tenerife.
Met een bloedend hart zagen we het dok steeds verder verdwijnen uit het zicht. Een groot, leeg dok, zonder de vier enorme tenten die daar stonden: De oogheelkundetent, de revalidatietent, de polikliniek en de opnametent. De politieagenten die aan beide zijden van het dok stonden en de security-guard van de haven waren de enigen die ons uitzwaaiden. De toeter van de sleepboot die ons de haven uit hielp, blies lange tonen als een “vaarwel”. Een groet nog van onze scheepshoorn en weg voeren we. Weg uit een warm, prachtig Afrika.
Ons hart was in de eerste plaats bloedend vanwege de patiënten die nog niet geholpen waren, terwijl ze wel die hoop hadden gekregen. In de tweede plaats om de collega’s die binnen tien dagen afscheid genomen hadden en in allerijl vertrokken waren. In de derde plaats vanwege de pandemie die de hele wereld trof… Ten vierde om de mensen van de day-crew die we niet meer gezien hebben om afscheid te nemen. Als vijfde om de mensen op de markt en in de haven die ik zo vaak tegen kwam voor een praatje of een groet… Bloedend vanwege de enorme, emotionele impact die deze situatie had. Bloedend, omdat we Gods weg niet begrepen….
Toch is dit bloedend hart niets vergeleken met de tijd erna. Alles wat we weten over hoe de pandemie in ieders leven ingeslagen is. Er zijn zoveel mensen overleden, er is zoveel mentale en lichamelijke nood en stress. Op dat moment wisten we nog niet dat dit zo zou gebeuren. We waren alleen maar bezig met al die emoties van dat moment en met al het werk dat gedaan moest worden. Maar ons leven nu lijkt een beetje op het leven dat veel Afrikaanse mensen al lang kennen: een leven met angst voor een besmettelijke ziekte, een leven met problemen waarover je weinig controle lijkt te hebben. Het klinkt raar, maar toch zat er in deze harde realiteit ook wel een mooie les. Anders is zo’n leven een “ver van mijn bed show”, maar nu zitten we er zelf middenin. Hoe gaan we daar mee om? Maakt het ons opstandig, gelaten, of doet het je eigenlijk niets? Ben je bang, moe en verdrietig? Kun je -ondanks alles- toch vertrouwen op een God bij Wie het nooit uit de hand loopt?
De school draaide gelukkig door en ook Guido’s werk kon doorgaan. We zaten immers op zee, in een bubbel, waarin COVID niet kon komen. Maar zo kon het natuurlijk niet blijven. We legden aan in een haven in Tenerife. We kregen een bord bij de gangway dat niemand het schip op mocht, want wij lagen in quarantaine. Niet dat wij het virus aan boord hadden en het naar Tenerife konden brengen, maar alle landen hadden enorme restricties en angst om het virus op wat voor manier binnen te krijgen. Het gaf aan hoe dicht de landen zaten en hoe mensen uit angst voor het virus verder niet nadachten... Dit duurde zo ongeveer een maand. Een maand in een bubbel, waarin niemand van buitenaf binnen kon komen en waarbij wij als één grote community de situatie konden verwerken. Er werd gerouwd, gehuild, gedankt, gebeden, gelachen, en veel plezier gemaakt. Het gekke was, het gewone leven ging ook weer gewoon door. Op het schip dan, want in de buitenwereld lag alles stil. Spanje zat in lockdown, er vloog geen enkel vliegtuig en geen boot was in de wijde omgeving te bekennen. Cruiseschepen lagen aan de wal, leeg, verlaten. We konden nergens heen, maar we wilden ook nergens heen. Het was goed zoals het was. We hadden rust en vrede die alle verstand te boven gaat, in Jezus Christus. Filipenzen 4:6-7. Wat Hij deed was nooit uit “control”. Wat de bedoeling hiermee ook zou zijn, we waren klaar om te blijven volgen. De tijd erna was dan ook helend. Helend voor ons bloedend hart, maar ook helend voor ons geloof en vertrouwen in Hem, die ons nooit, maar dan ook nooit(!) los laat. Wat een heerlijkheid dat we dat hebben!
Na het schooljaar besloten we terug naar Nederland te gaan om familie en vrienden weer te zien. Het was een mooie tijd, maar ook toen leerden we dat verlof niet echt vakantie is. Er was nog veel te doen, veel voor te bereiden. Guido werkte vanuit “huis” gewoon door, beslissingen en overwegingen moesten gemaakt worden. Toch was het heel goed om even uit de situatie te zijn en er op een andere manier naar te kijken. En natuurlijk was het heerlijk om iedereen weer te zien. Het was goed.
Sinds september 2020 zijn we nu al weer aan boord. De tijd is voorbij gevlogen. Voor ons was het duidelijk: we moesten hier zijn. Zowel Guido in zijn werk, als de kids op school, als ik in de community als moeder. Een heel mooie, moeilijke en vreemde tijd was het tweede jaar aan boord. We waren dankbaar dat we “gewoon” naar het werk en naar school konden, maar het was ook moeilijk, omdat het met zoveel restricties en soms ook met onrust gepaard ging. We hebben veel dingen geleerd en gedaan die we van te voren nooit gedacht zouden hebben, dat we dat konden. Een mens kan echt meer dan je denkt, als je maar moet of er open voor staat!
Maar wat een goede zorg gaf de Heere steeds weer opnieuw. Elke ochtend aan de ene kant de zee, en aan de andere kant een berg. De zee die ons leven voorstelt: soms rustig, soms zo wild. De berg die Gods trouw aangeeft, zoals prachtig in Psalm 121 staat:
In alle omstandigheden. Hij verandert nooit. Bij Hem ben je veilig! Wat is Hij goed.
En nu, precies een jaar later, ervaren we weer een bloedend hart. Op dezelfde dag dat we Senegal verlieten vorig jaar (27 maart), krijgen we verdrietig nieuws. De leiders van Mercy Ships hebben officieel besloten dat we dit jaar niet meer terug naar Senegal gaan. Na maanden van uitstel is nu een ander plan gemaakt. Vanwege de COVID-situatie is teruggaan in mei niet verantwoord en is besloten dat dit in 2021 niet meer zal gaan gebeuren. Waarschijnlijk blijft de situatie, ook na vaccinatie (als die al beschikbaar zouden komen voor de mensen aan boord), nog te onzeker en te onstabiel, om veilig terug te kunnen. Deze beslissing sloeg uiteraard in bij ons allemaal. Het verdriet over de patiënten die voor de tweede keer gaan horen dat hun operatie nog niet uitgevoerd kan worden, overheerste. Inmiddels hebben we wel geleerd dat mensen in Afrika tegenslagen veel beter kunnen aanvaarden dan wij als Nederlanders. Maar toch, wat hadden we ze graag willen helpen, dit jaar nog! Tot het laatst toe is er volledig op ingezet om terug te gaan naar Senegal en alles zo goed mogelijk te regelen.
Toch begrijpen we het ook wel. De situatie lijkt wereldwijd nog steeds niet onder controle en er moest ook wel een wonder gebeuren om ondanks alle restricties daar te kunnen werken. Wij hadden ook wel steeds in ons achterhoofd gehad dat het niet door zou kunnen gaan en daarom veranderde er voor ons persoonlijk niet zo veel. Uiteindelijk dienen we God en onze naaste en dat kan overal. Maar gezien onze missie voor Senegal is het vooral heel jammer.
Emotioneel gezien waren we langzaam maar zeker ook toe aan iets leuks en positiefs. En dat kwam gelukkig ook. In de week na het bericht over Senegal, hoorden we dat er een andere cabin vrij kwam om in te wonen. Niet dat onze oude cabin (7217) niet goed was, hoor. We hebben er met heel veel plezier gewoond en het uitzicht zullen we nooit vergeten. Maar klein was het wel. De woonkamer en onze slaapkamer waren in één ruimte, dus elke avond moesten we ons bed uitklappen in de woonkamer en dat is niet ideaal. Zeker ook niet voor de jongens, als die daar dan net een leuke legotoren gebouwd hadden…..
De cabin die we nu hebben (6423) is qua ruimte een heel stuk groter. En omdat we nu drie slaapkamers hebben, hoeven wij ook niet meer in de woonkamer te slapen, waardoor de cabin wat meer weg heeft van een klein appartementje. De verhuizing was even vermoeiend, maar nu wonen we er met veel plezier!
Voor ons persoonlijk verandert er verder (nog) niet zo veel. We weten de exacte plannen voor de toekomst nog niet, dus weten we ook niet wat voor effect dat verder voor ons heeft. Afwachten dus maar… Wel jammer dat de mensen die we al een jaar al niet meer gezien hebben (dokters, verpleegkundigen, andere gezinnen) nu alsnog niet komen. Maar de school gaat gewoon door. Op Guido’s werk worden wel werkinhoudelijk wat dingen omgegooid. Het onderhoud wordt uitgesteld en ze zullen zich gaan richten op wat er in de ‘refit’ veranderen moet aan het ziekenhuis. Want dat is nu het plan: focussen op een complete renovatie van het schip = Refit. Dit zal ook de nodige vragen en problemen opleveren in COVID-tijd, dus we moeten afwachten wat er nu verder gepland gaat worden. Veel dingen die al gedaan konden worden, zijn natuurlijk al naar voren gehaald en intussen ook al gedaan tijdens de periode dat we hier in Tenerife liggen. Maar andere zaken, die alleen kunnen als het schip uit het water getakeld wordt, zullen tijdens de refit gedaan worden.
Enkele dagen na dit nieuws hoorden we ook dat de afbouw van de Global Mercy uitgesteld is. Het schip is niet door al zijn testen heen gekomen en er moet dus het een en ander aangepast worden om het schip in te kunnen zetten. Hoe lang dat gaat duren, weten we niet. Kortom, een bloedend hart. Opnieuw, na precies een jaar terug. Toch weten we dat de HEERE ons nooit loslaat, maar juist in alle moeilijke omstandigheden met ons mee reist.
Het is net Pasen geweest. Wat mochten we met onze vrienden aan boord getuigen van wat Jezus voor ons gedaan heeft. De prachtige liederen die we met zonsopgang zongen over de enige waarheid, namelijk: “Hij is opgestaan!” En daarom, alleen daarom, zijn we zo dankbaar in deze moeilijke tijden. Ja, een bloedend hart met pijn en verdriet, maar ook gezegend. En dat alleen omdat Hij ons vasthoudt, omdat Hij jou vasthoudt. Wat wij ervaren is anders dan wat iedereen in Nederland ervaart. Maar de verhalen die wij van jullie horen over hoe moeilijk en pijnlijk het leven nu soms is, is dat de hele wereld moeite heeft. En daarom: Hij is opgestaan en Hij zit aan de rechterhand van Zijn Vader en bidt voor ons….. En de Almachtige God zal Zijn werk afmaken.
Want God, de HEER, zo goed, zo mild,
Is t' allen tijd’ een zon en schild;
Hij zal genaad' en ere geven;
Hij zal hun 't goede niet in nood
Onthouden, zelfs niet in de dood,
Die in oprechtheid voor Hem leven.
Welzalig, HEER, die op U bouwt,
En zich geheel aan U vertrouwt.
Update en tevens gebeds/dankpunten:
P.S. Bij het schrijven van deze blog was er nog niets bekend over de verdere plannen. Omdat nog niet iedereen geïnformeerd was over het nieuws dat we niet meer terug naar Senegal gaan dit jaar, konden we deze blog nog niet online zetten. Inmiddels is er aanvullende informatie, met name over de planning van dit schip voor de komende tijd, wat wel effect heeft op ons.
- Tot half juni wordt er lesgegeven op school. Het schip zal na de schoolperiode naar Gran Canaria varen om daar in droogdok te gaan. Gedurende deze tijd is het als gezin niet mogelijk om aan boord te zijn. Wij hopen dan ook die tijd naar Nederland terug te gaan voor verlof. In Gran Canaria blijf het schip dan 3 maanden. Hopelijk dat we ergens die tijd er wel weer op mogen, maar dit is op dit moment niet duidelijk.
- Ook is het niet duidelijk of en wanneer we eventueel over kunnen naar de Global Mercy. Wat we wel weten is dat de eerste 14 weken, nadat de Global Mercy in Antwerpen aangekomen is vanuit China, er geen gezinnen aanwezig mogen zijn. Het is een mogelijkheid dat Guido wel al aan de slag kan op de Global Mercy, en dat ik met de kinderen terug ga naar de Africa Mercy. Maar dit zal ook moeten kunnen met school etc. Kortom, opnieuw geen duidelijkheid over hoe lang ons verlof deze keer zal zijn.
- En ook moeten we al heel snel het e.e.a. gaan regelen, want juni is al dichtbij! Als u denkt ons te kunnen helpen met huisvesting in de omgeving van Rotterdam, of andere dingen, kunt u dat onze TFC laten weten? We hebben wel echt zin om even naar Nederland terug te gaan en jullie weer te zien hoor!
- Ook is er super goed nieuws voor de mensen die niet van boord af konden sinds september. Eindelijk is het dan zover en is immigratie aan boord geweest om hen een tijdelijk visa te geven. Na maanden op het schip te hebben gezeten mogen ze eindelijk voet aan wal zetten. Wat een enorme opluchting voor hen!
- Guido’s collega is weer veilig aangekomen in Nederland en hij werkt dus nu weer alleen. Het was heel fijn voor hem om 3 maanden Gerry als collega te hebben.
