Geschreven door Marie-Anne Kortleven:

“Er is weer veel gebeurd….“ Elke keer als ik een nieuwe blog start en weer nadenk over de afgelopen tijd, denk ik dat. Wat is er toch weer veel gebeurd en veel veranderd! Langzaam maar zeker merken we ook dat mensen om ons heen het ook niet meer kunnen volgen. “Ben je nou in Tenerife? Samen of alleen? Wanneer gaat de Global Mercy nou naar Senegal? Oh, is het de Africa Mercy die gaat? Hé, jullie zouden toch……” Ik moet altijd wel grinniken om deze vragen, want nee, soms is het ook echt niet meer te volgen! Gelukkig heeft het schip ramen, zodat ik ‘s morgens uit het raam kan kijken om te zien waar we NU WEER zitten!

Maar even serieus. Vandaag wil ik een kijkje geven in mijn hart. Want ik geloof dat iedereen worstelt, maar dat we dat soms veel te weinig vertellen. Maar ik geloof ook, dat het belangrijk is om het te delen, zodat God verheerlijkt kan worden en je bemoedigd kan worden om verder te strijden. Met Hem. Vandaar de titel: Een eerlijk verhaal.

Op één of andere manier is het altijd lekker om een blog te schrijven na een drukke tijd. Als je weer even een beetje tot rust komt en kan focussen en reflecteren op wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is. Niets is fijner voor mij, dan om dat uit m’n hoofd op papier te zetten. Tenminste, een klein stukje ervan. Alles zou te lang worden. Dus zo ook nu.

Op dit moment hangt Guido ergens boven Frankrijk in een vliegtuig. Op weg naar Dakar, Senegal. Op weg naar ons oude schip, de AFM (Africa Mercy). Alleen, zonder ons! Om een beetje uit te leggen hoe dat zo gekomen is, zal ik bij het begin proberen te beginnen.

In de vorige blog vertelde ik dat we op weg waren naar de GLM, de Global Mercy, die op dat moment in België lag. Guido was daar al sinds september en dus keken we erg uit naar een hereniging met elkaar! Ook keken we weemoedig terug, omdat we ons oude schip achter ons lieten. De AFM, waar we vanaf het begin gewoond hebben. We gingen verhuizen en op het nieuwe schip, de GLM, wonen.

We hadden een heerlijke vereniging met elkaar, en een heerlijke vakantie erna. Wat fantastisch om de kou weer te voelen, wat een zegen om met ijskoude rode wangen weer thuis te komen van een wandeling in het bos, een haardvuur aan te steken en een heerlijk kopje koffie te drinken. Wat een rust in de natuur, Nederlands eten en met elkaar. Twee weken lang alleen met het gezin, het kon niet beter! Wat tof om weer heerlijk diertjes te aaien, een 50 km lange fietstocht te maken (ja, je leest het goed!) op een tandem fiets, en zelf erwtensoep te maken. Hollands oud en nieuw vieren met een echte oliebol en appelflap erbij. Familie en vrienden weer zien en spreken. Nu konden we lekker tot rust komen met de verhuizing achter de rug en starten op een nieuw schip....! foto blog 3.jpg

foto blog 4.jpg

blogfoto 3.jpg

Toch is dat inmiddels een beetje anders gegaan. Omdat Guido moest helpen bij het inrichten van het ziekenhuis, was hij in september al nodig op de GLM. De projecten verliepen door allerlei omstandigheden moeizaam en het werd duidelijk dat de GLM niet klaar zou zijn, volgens planning, in maart 2022.

Omdat beide schepen nu langer gescheiden van elkaar zouden zijn, moest er een tweede Hoofd Medische Techniek komen. Deze was gevonden en zou naar de AFM gaan. Helaas ging dit door omstandigheden niet door en toen waren er dus twee schepen en maar één Hoofd Medische Techniek (of wel biomed, of wel Guido). En toen kwam het dilemma: Waar ligt de prioriteit?

De prioriteit lag duidelijk bij de AFM. Deze is namelijk eind januari in Senegal aangekomen na bijna twee jaar in Tenerife te zijn geweest! Zie de foto van dit mooie moment en lees daar meer over in de enthousiaste blog van Eline, die op het dok stond om de AFM te verwelkomen, terug in Dakar!

Eindelijk, eindelijk, eindelijk kan er weer een fieldservice beginnen! Wat een wonder en wat een goede God hebben wij. Maar nu ging het erop lijken dat er geen operaties gedaan konden worden, omdat er geen biomed was….

Dit was een gewetensdilemma. Hoewel Mercy Ships ons niet pushte om voor een bepaald schip te kiezen, indirecte druk was er zeker. Want, zouden wij kiezen om toch op de GLM te blijven, dan zouden er op de AFM geen operaties uitgevoerd kunnen worden, vanwege de veiligheid voor de patiënten. Stel, dat er apparatuur uitvalt tijdens een operatie, dan kon dat niet gerepareerd worden. Dat zou dus patiënten in direct gevaar brengen.

Maar we waren er net! Vragen als “hoe dan?”, en “hoe moet dat voor de kinderen zijn?” en “God, ik kan het niet!” waren dagelijkse vragen die we stelden. Daarbij kwam, vooral bij mij, de stress van het “uit controle zijn” bij. Ik was boos, verdrietig, teleurgesteld. En vooral in God. Ja, waarom? “Kon Hij nu niet één keertje iemand anders regelen? Wist Hij niet hoe belangrijk het was, om na drie maanden uit elkaar te zijn geweest, rust te hebben om weer op te laden? Hoeveel vraagt Hij nog meer? Alles net uitgepakt en dan nu weer verhuizen in zo’n korte tijd? Kan ik dat wel? Ik wil het niet!” Dergelijke gedachten kwamen bij mij op. Ik voelde mij niet door God begrepen en dat gaf een gevoel van machteloosheid. Ik ervoer een pijn die ik zelden ervaren heb. “Wat moesten we kiezen? Vroeg Hij dit wel? Moesten we niet juist leren dat Hij Zelf zou zorgen voor iemand anders? Als je geen rust neemt, weet je dat dat niet goed voor je is. Waar is de grens?” Zo worstelde ik met God.

Guido zag het anders. Hij vond juist dat het Gods weg was. Er is een nood die ingevuld moet worden, maar die we niet van te voren voorzien hadden. Hij zal weer met ons mee gaan! Ondanks dat ik dat ook zo zag, twijfelde ik of we het goede deden voor het gezin. Ik voelde me elke dag gestresst en ik was niet mezelf. Weer in- en uitpakken geeft extra stress, spanning en frustratie en dan schieten praktische dingen er makkelijk bij in. Zoals: even de tijd nemen om met de kids te zitten en te zien hoe het met ze gaat. Of eens rustig over de Bijbel te praten, om ze te laten zien wie God is en wat Hij doet in je persoonlijk leven. Maar ook simpele dingen als ze helpen leren skaten of een muziekinstrument bespelen. Het komt allemaal in de knoei als je te veel onrust hebt. En dat hebben we de afgelopen tijd natuurlijk wel gehad. God was er altijd bij, heeft ons nooit teleurgesteld en altijd geholpen! Maar nu, het was te veel gevraagd, eigenlijk….

De preek over Hanna die ik hoorde, zorgde voor wat meer rust. Was het goed voor Samuel om achter gelaten te worden bij de oude priester? Was het goed voor Hanna? Het antwoord is, menselijk gesproken, nee. Ik zag mijn leven in dat van haar. Het opofferen van wat jij denkt dat goed is voor je kinderen, is een heel zware en moeilijke opgave. Terwijl ik dit schrijf, doet het weer pijn. Ik wilde alleen maar rust en regelmaat voor hen.  

Maar, please, stop niet met lezen. Dit is namelijk de ene kant van het verhaal! De andere kant is, dat hoe hard ik het ook uitschreeuwde tegen God, Hij me niet weg deed. Hoe gemene dingen ik ook zei,  hoe hard ik ook vocht, Hij liet me niet vallen. Ja, het was moeilijk, maar ik was niet alleen! Hij ging niet weg, al vroeg ik Hem om dat te doen. ‘Hij kan het hebben,’ zei eens iemand. En zo is het wel een beetje. Wat een grote genade! Rust zit hem niet altijd in de omstandigheden, maar in de rust met God. Zou Hij het niet ook aan de kinderen kunnen geven?

Het mooie is, dat de kinderen ook terug willen inmiddels. Natuurlijk stonden ze niet gelijk te springen, toen ze het hoorden. Ze waren net hier op de GLM en hadden niet zo’n zin om weer te verhuizen. Toch, toen ze eenmaal aan het idee gewend waren, zijn ze weer heel enthousiast bij de verhalen over Dakar. Dat het schip weer terug is in Afrika, in Senegal, maakte het voor hen heel goed! Ze hebben vooral heel veel zin om weer patiënten te zien en dat is dan toch ook heel fijn om  te zien!

Gelukkig hoefden we niet gelijk in januari terug aan boord van de AFM te gaan. Gerry, Guido’s collega die vorig jaar ook een paar maanden aan boord is geweest, kon gelukkig van januari - maart komen. Daardoor kon ik het huisje op de GLM toch een beetje inrichten, mijn examens doen (ja, ik ben inmiddels weer BIG-geregistreerd, want ik heb de examens gehaald!) en familie en vrienden zien. Ook konden zij het schip zien, zien hoe we wonen en werken hier. Ook medische controles konden gedaan worden en zijn gelukkig ook allemaal goed verder.

Al met al betekent dat nu voor ons, dat we in maart terug gaan naar de AFM voor zolang dat daar nodig is. We hopen tot de zomer, maar het zou ook langer kunnen zijn. De GLM zal niet voor december 2022 klaar zijn.

En dan als laatste nog even iets super-leuks: Want de GLM komt wel in maart naar Rotterdam! En dan hopen ook wij nog op dit schip te zijn. Uiteraard blijft het spannend tot het eind, want ook COVID komt regelmatig langs aan boord ????. Maar het komt steeds dichterbij en wat zal dat mooi en bijzonder zijn! Je kunt je hier aanmelden, en kom op zaterdag 26 Februari (12:00 uur) kijken in Rotterdam als het schip binnen komt varen! Wat zal dat een cadeautje zijn voor ons! Maar wat zal het vooral een cadeau zijn voor Afrika. Als dit schip nog meer mensen kan helpen om lichamelijk te genezen en als deze mensen (hopelijk) ook wat mogen zien van Jezus Zelf. Laten we dan ook doorgaan met strijden, zodat dit zal gebeuren. Hij alleen is Koning!

Niet door kracht en niet door geweld, maar door Mijn Geest, zegt de HEERE van de legermachten.” Zacharia 4:6

 

Gebedspunten:

  • Bid voor Covid-vrije schepen. Als er Covid aan boord is van de GLM, mag het mogelijk niet Rotterdam binnen varen, en als CIVID aan boord van de AFM is, kan dat het operatieplanning in gevaar brengen.
  • Bid voor visa-issues met crew op de GLM.
  • Bid voor een goede start van de AFM in Senegal.
  • Bid voor rust in ons gezin en dat we de juiste beslissingen zullen nemen.
  • Bid dat Gods werk overal door mag gaan.

Gesprek laden