Geschreven door Marie-Anne Kortleven:
Zeven uur ‘s morgens. De kinderen slapen nog. Ik stap mijn bed uit om me om te kleden om te gaan hardlopen. Pfff….,eigenlijk geen zin, maar ik wil graag gebruik maken van de mogelijkheid nu het nog kan. De laatste weken was het zo warm en druk dat ik mijn bed niet uit te branden was. Maar langzaam pakken we ons ritme weer op en probeer ik wat aan ontspanning te doen. Als ik de deur uitstap, “overvalt” de stilte mij. Het is zo stil, zo rustig, zo groen en heel erg mistig. Kan ik ooit weer aarden op het schip? Weer wennen aan het beton en de constante herrie?
Terwijl ik dat denk, begin ik te rennen. Na een kilometer begin ik flink te zweten, ik ben het echt niet meer gewend! Toch doet het me heel goed! De frisse lucht in ademen en de heerlijke rust om me heen. Wat is het hier goed!
Weer denk ik terug aan het schip, waar ik de laatste tijd meer en meer naar verlang. De afgelopen maanden van ons verlof waren goed. We hebben iedereen gezien die we wilden zien, we zijn dagjes weg geweest, we hebben ongelofelijk veel geregeld, een kroketje gegeten, boodschappen gedaan, weer vaccinaties gehaald, de dokter bezocht, nieuwe kleding, schoenen etc. gehaald, plekken bezocht die belangrijk voor ons waren, naar de kerk geweest en noem nog maar op. Erg rustig was het allemaal niet, maar het was toch goed. Nu begin ik meer en meer te verlangen naar thuis. Gek he? Je zou denken dat Nederland je thuis is, en ergens is dat ook zo. De taal en het eten, de vrienden, de omgeving, de fiets…. Het voelt als thuis. Maar het leven zoals we de afgelopen tijd leefden aan boord, is weg. Als je hier weer opnieuw zou wonen, zal je opnieuw moeten aarden. En aangezien we tijdelijk zijn, is alles ook tijdelijk. En na bijna 2,5 maand is dat wel weer goed geweest, hoe erg we er ook van genieten! 
Een van de bijzonderste dingen is toch wel als je aankomt in Nederland en je gaat boodschappen doen….. Er is ZOVEEL keus, dat je echt niet weet wat je moet kiezen. Ketchup: 25 verschillende flessen, jam: 30 verschillende soorten, volle yoghurt: 10 verschillende merken. Na zolang weinig keus in variatie gehad te hebben is het echt een schok om door de winkel te lopen. Guido wist niet wat hij moest nemen, terwijl ik het liefst alles zou kopen wat ik maar zag. Maar ook zit er veel niet meer in je systeem. We lopen gewoon zonder te kijken langs de vakken wijn en bier (aan boord mocht niet gedronken worden, dus je “ziet” het ook niet meer staan). Maar ook frisdrank regelen voor als er mensen op visite komen, moesten we weer leren. Ik weet het, het is allemaal een luxe-probleem, maar toch…. Het zijn zomaar van die dingen. Maar ook mensen die bij de winkel een praatje maken over het weer van de afgelopen paar weken. Hoe warm het wel niet was geweest sinds de corona-tijd. Of over de corona-tijd. Ik heb gewoon geen idee hoe warm het hier was, wat de regels waren rondom corona, hoe het eruitzag, voelde, proefde…. Het zijn zomaar van die dingen, wat zo vreemd is, waar je van te voren niet bij stil staat. Als mensen vragen waar je woont, is het ook al zo ingewikkeld! Gelukkig volstaat vaak wel: “we wonen op een schip”. De mensen die verder vragen weten gelijk iets meer over het werk van Mercy Ships. Wat dat betreft goede reclame! Gelukkig kunnen we er eigenlijk altijd wel om lachen!
En dan, na veel onzekerheden, veel geregel, nadenken en bidden hebben we tickets geboekt om terug aan boord te gaan op 7 september. We hopen dan in Tenerife weer aan boord te gaan en moeten, vanwege het coronavirus, twee weken in onze hut in strikte quarantaine gaan. We zijn dus al hard bezig om spelletjes te verzinnen en een schoolwerk-rooster te starten voor de kinderen. Na die twee weken (als we dan geen Covid-19 hebben) mogen we weer aan boord en op het dok. Helaas is het nog steeds niet mogelijk om het land zelf in te gaan, i.v.m. alle risico’s.
Guido hoopt dan weer aan het werk te gaan. Ook al zijn er geen patiënten, werk is er des te meer. Zo starten en lopen er verschillende projecten, kan hij nieuwe apparatuur installeren, achterstallig onderhoud bijwerken en kijken wat nodig is voor als we weer naar Afrika gaan in een COVID-situatie. Al met al dus werk genoeg!
Voor de oudste twee jongens start gelukkig een schoolklas. Er hopen drie leraren aan boord te komen en Matthijs en Jonathan staan samen bij miss Sarah gepland, samen met nog een of twee andere klasgenoten. Veel gezinnen komen er niet, maar een paar is al heel fijn voor de jongens!
Voor Maarten start er geen school dus ik zal met hem e.e.a. moeten gaan zoeken aan uitdaging of lessen. Mogelijk kunnen we weer een klein klasje starten met andere moeders, zodat deze kleuters toch wat les krijgen.
Verder zal er veel onzeker zijn, maar we vertrouwen op Gods hulp. Hij heeft ons het afgelopen jaar nooit alleen gelaten. Niet in mooie momenten en niet in moeilijke momenten. En daarom kunnen we nu weer vol vertrouwen in het vliegtuig stappen. Het werk roept weer! De laatste week zal vooral weer in het teken staan van inpakken en afscheid nemen. Het weer is stormachtig, de kinderen zijn onrustig en vinden het weer reuze spannend om terug te gaan.
“Al zal de vijgenboom niet in bloei staan en er geen vrucht aan de wijnstok zijn, al zal de opbrengst van de olijfboom tegenvallen en zullen de velden geen voedsel voortbrengen. Al zal het kleinvee uit de kooi verdwenen zijn en geen rund in de stallen over zijn, ik zal dan toch in de HEERE van vreugde opspringen, mij verheugen in de God van mijn heil. De HEERE Heere is mijn kracht, Hij maakt mijn voeten als die van de hinden, en Hij doet mij treden op mijn hoogten.” Habakuk 3:17-19
Goed twee maanden geleden landden we op Schiphol met dr. Tertius Venter. Hij komt oorspronkelijk uit Zuid-Afrika, maar reist nu de hele wereld over, als fulltime vrijwillig plastisch chirurg voor drie verschillende organisaties, waaronder Mercy Ships. Volgende week hopen we ook nog even bij dr. Tertius langs te gaan, ergens op de route. Hij is bezig aan een flinke fietstocht! In een paar weken tijd fietst hij twee keer Nederland rond om sponsorgeld in te zamelen, zodat hij weer voldoende fondsen heeft om aan boord te opereren. Al meer dan 23 jaar werkt hij voor Mercy Ships en alweer heel wat jaren geleden heeft hij zijn goedlopende praktijk voor de allerrijksten in Zuid-Afrika gestopt om zich vrijwillig, zonder inkomsten, fulltime in te zetten als plastisch chirurg voor de allerarmsten.
We brengen zijn site graag onder de aandacht en hopen dat jullie hem ook willen steunen: http://www.gofundme.com/f/cyclemilesforsmiles-medical-missions
