Hallo, ik ga eindelijk weer vertellen, dit keer over het nieuwe schip, de Global Mercy, het grootste ziekenhuisschip ter wereld!
Eenmaal in België aangekomen starten de leuke dingen zoals een nieuwe school en nieuwe vrienden. Elke dag zagen we mensen het schip bewonderen, ook de koningin was er van onder de indruk, zelfs zo dat ze wilden komen, en dat gebeurde ook. Op 18 februari kwam haar wens uit. En onze ook want wij wilde altijd al een koningin (of koning) willen zien. Ze wilde alles zien en weten inclusief de school. Ze kwam al pratend met onze directeur binnen. Wij zaten lekker een tekening van haar te maken. De koningin ging gelijk de eerste klas aanspreken. Ze vroeg dingen als “Wat zijn jullie aan het doen” en allemaal vragen over de school en het schip. Ze is vroeger zelf een juf geweest, daarom wilde ze de school bezoeken. Van te voren hebben we wat dingen over haar opgezocht op school. Zoals haar naam, hoe je haar aanspreekt en hoe oud ze is. Ze heet Koningin Mathilde, is 49 jaar en je spreekt haar aan als “Majesteit” of “Koningin”. Het was heel spannend om haar te zien, vooral toen ze in de school kwam. Ze had alleen 7 minuten in de school dus ze was ook weer snel weg. Ze was heel vriendelijk en sprak dezelfde taal! Dus ik kon met haar spreken, maar dat deed ik niet. Ze spreekt alleen met een Vlaams accent, want we waren natuurlijk Antwerpen.
We lagen in een rokerige haven/industriegebied. En er was altijd iets te zien, zoals grote schepen die de haven binnen kwamen, mooie luchten, affakkelen van gassen bij de fabrieken (gaf hele grote vlammen). En als het donker werd, konden we heel mooi de aftekening of contouren van de gebouwen zien tegen de heldere lucht. Maar het was niet zo heel rokerig, want er was ook een natuurgebied vlakbij. Waar we wel eens heen fietsten na schooltijd of in het weekend. We zagen heel veel vogels, zoals zwanen, meerkoeten, eenden, aalscholvers, kuifeenden, slobeenden, en heel veel andere vogels. Ze vlogen niet weg van de herrie van de vrachtwagens in de haven, want er was heel veel riet die alle geluiden tegenhield. En onze geluiden hield de vogelkijkhut tegen.
Op de terugweg waren we een keertje bijna plat gereden door een vrachtwagen, die niet remde. Hij had rood, en kwam van een helling gedaverd. Hij zag het licht niet, en wij staken net over. Gelukkig zagen wij het en konden we net op tijd aan het gevaar ontglippen. God beschermde ons. Voor ons was een treinrails en we wilde weer oversteken, toen de trein eraan kwam. Deze keer hadden de lichten ons gewaarschuwd en konden wij na de trein veilig oversteken. Zo beleef je eens wat in de haven en in je leven op het schip. Normaal komen we geen hard rijdende vrachtwagens en treinen tegen. Maar het is ook wel goed, want dit breid onze verkeerskennis uit. En het was weer heerlijk om zelf te fietsen!
Het leven aan boord was weer even wennen, maar toch ook weer niet. Het was een ander schip, maar heel veel dingen waren hetzelfde. Zoals de taal, hoe de organisatie iets doet enzo. Wat anders is zijn de mensen, eten, en de ingewanden van het schip. Gewoon het schip eigenlijk. Hoewel we sommige mensen nog kenden van vroeger, zoals de van den Noort familie, mr. Tommy, ms Heilke, ms Melody, mr. Johny enzovoort enzovoort.
Toen we net aan boord woonde, werd ik 10 jaar. Helaas waren we in quarantaine in onze cabin, want we waren close contact. Dan moet je 7 dagen in je cabin blijven en dat was precies toen ik jarig was. Gelukkig waren mensen op het schip zo lief om een taart te halen, en was papa bij ons in de cabin erbij. Dus ik heb een hele leuke verjaardag gehad. We gingen ook, met de andere families die ook in quarantaine zaten, boven spelletjes doen. We mochten een uurtje naar buiten per dag. We hadden spelletjes verzonnen zoals Twister, eierloop en “what’s missing” (of te wel; wat mist er van het dienblad met spulletjes). Ik kreeg geld voor mijn verjaardag. Want ik wilde een e-reader kopen en die was te duur voor mijn verjaardagsgeld. Ik had al een jaar lang geld gespaard en samen kon ik het bijna betalen. En toen waren mijn vrienden en familie zo lief om een paar kaarten te sturen met extra geld en toen kon ik het nog net kopen voordat we weer weg gingen uit België. Het was het leukste kadootje ooit, en ik lees (zoals mama zegt:) “de boeken uit nog voordat ik ze neergelegd heb!” Ik hoop dat u ook van lezen houd, want ik heb een langere blog dan normaal geschreven. Maar het was ook super lang geleden dat ik wat schreef dus ik kon over 1000 dingen vertellen.
Toen de GLM naar Rotterdam kwam, kwamen er ook allerlei mensen aan boord, ook mijn vrienden en familie. Ze konden mijn kamer zien en met ons eten. Dat was erg speciaal!
Dag, Matthijs
