Geschreven door Marie-Anne Kortleven
Lieve mensen,
Wat zitten jullie in een moeilijke situatie zeg! Wij hebben alle berichten vanuit Nederland en andere delen van de wereld gehoord. Het virus heeft toegeslagen en is moeilijk te remmen. Iedereen is beperkt in vrijheden die zo normaal waren/zijn. Je “gewone” leventje is niet meer zo gewoon. Dit moet voor velen van jullie erg moeilijk zijn. Geen school meer, al je “zekerheden” zijn weg. Mogelijk ben je daarom verward, gestresst of verdrietig. Wij begrijpen dat een beetje, maar wij zitten niet in jullie situatie. We bidden en denken aan jullie! Vergeet niet:
De dag nadat de mededeling kwam dat er gestopt werd met opereren(zaterdag 13 maart), werden wij teruggeroepen van het strand. Er waren meer mensen getroffen met het virus in Senegal, waardoor er een grotere dreiging van verspreiding was voor de patiënten en voor ons als crew. Vanaf dat moment mochten we geen contact meer hebben met de stad, met de buitenwereld.
Het Dental-team heeft diezelfde dag alles ingepakt en is teruggekomen naar het schip. Mensen die werkten in het Agriculture-project, hadden al geen contact met de buitenwereld en hebben nog een paar dagen gehad om alles af te ronden, voordat ook zij naar het schip kwamen. De mensen in het Hope Centre bleven daar, maar er mocht niemand meer in.
Al snel werd duidelijk dat er een echte isolatie van het schip gecreëerd werd. Doordat we nog patiënten hadden, hadden we ook nog steeds translaters/vertalers nodig. Dit werd gedaan door onze day-crew. Een geselecteerde groep die hiervoor nog nodig was, is gevraagd om voor twee weken op het dok te komen wonen, zodat we met z’n allen in quarantaine zaten. De mensen van de day-crew die dit wilden, sliepen op het dok in de screening- en oogtenten. Wat een enorm drukke dag was die zaterdag!
Maar ondanks het verdriet dat we nu zo abrupt moesten stoppen, was ook Gods liefdevolle werk te zien. Een paar maanden geleden namelijk zijn er een heel aantal matrassen op het schip vervangen. De oude (maar nog relatief goede) matrassen lagen al een tijd op het dock te wachten op een nieuw huisje. Maar tot nu toe was er geen bestemming gevonden. Tot die ene zaterdag, toen er opeens 56 mensen van de day-crew kwamen slapen. Deze matrassen konden zo de tenten ingeschoven worden, zodat zij ook een eigen slaapplek hadden. Hierdoor kregen we een inkijk in Gods liefde. Hij laat je niet alleen tobben, Hij heeft alles in Zijn hand.
Deze quarantaine voor het schip was erg nodig. Want zodra er corona uit zou breken op ons schip, zou dat een groot probleem worden. Het schip is gebouwd voor planbare, chirurgische ingrepen en niet gemaakt om vele isolatiepatiënten te helpen. Dat zou alleen maar zorgen voor verdere verspreiding. Bovendien zou, in geval van besmetting, Senegal beslissen over wat er met de besmette personen gedaan zou moeten worden. Gelukkig is dat niet gebeurd en zijn we nu nog steeds allen virusvrij.
De twee weken die volgden (13 maart tot 27 maart), waren erg hectisch en emotioneel. Mercy Ships probeerde vanaf het begin een haven te vinden waar we nog zouden mogen aanmeren én waar zorg op een westers niveau met voldoende capaciteit (voor onze hele bemanning) beschikbaar is. Dat punt op zich is al een probleem aangezien veel landen hun grenzen dicht hebben. Maar daarnaast moest het land ook toestemming geven, voor ALS er crew is met corona, ze dan zo nodig in een ziekenhuis opgenomen zouden kunnen worden. Het vinden van een haven die voldeed aan deze twee criteria was niet zo gemakkelijk, begrepen we. Toch is er een land zo gastvrij geweest om ons toe te laten: Het prachtige eiland Tenerife. (Hier vandaan vertrokken we eerder ook richting Senegal.)
Naast al deze regelzaken was er nog heel veel meer te doen. Er was te veel crew aan boord om te kunnen varen. Per direct waren alle programma’s gestopt, waardoor er veel mensen naar huis gingen omdat ze niet meer nodig waren. Ook waren er wat mensen angstig doordat over de hele wereld landen hun grenzen sloten. Sommigen hadden thuis ook gewoon nog een baan, etc. De dagen die volgden, waren verwarrend, druk en voor veel mensen stressvol. Elke dag ging er weer een groep weg. Tot de vrijdag erop: 20 maart.
Op dat moment besloot Senegal de grenzen te sluiten en kon er niemand meer een vliegtuig naar huis nemen. Ondanks de sluiting van het luchtruim werd er toch nog een grote groep Amerikaanse crew teruggehaald. Amerika zelf regelde een chartervlucht om alle inwoners terug naar het land te krijgen. Eerlijk gezegd hadden we voor die tijd vrede en rust, maar kwam dit heel onverwacht. Iedereen die weg wilde, mocht weg. Zo verdween de huisarts (opa en oma voor de jongens), dokters, hoofd van de keuken en noem maar op. Hoe is dat mogelijk? Stel dat iedereen die nog wel nodig is ook vertrekt omdat dit mogelijk hun laatste kans is om naar huis terug te komen? Wat als er zo weinig mensen over blijven dat we helemaal niet kunnen varen. Wat als….. Dat waren allemaal vragen die voor de nodige spanning zorgden.
Het was een heftig weekend voor ons (21 maart - 22 maart). Het afscheid nemen elke dag van groepen mensen (soms wel 40 tot 50 op een dag) gaf spanning en was ook emotioneel. Ook al hopen we velen van hen nog wel weer terug te zien. Het “uitzwaai-groepje” werd alsmaar kleiner. En je moet bedenken dat er in de tussentijd nog steeds patiënten op de verpleegafdelingen lagen en in het Hope Centre verbleven.
Het was een heel rare situatie. Nieuwe patiënten die wachtten op een operatie verbleven ook in het Hope Centre. Die patiënten konden niet meer geholpen worden en werden terug naar hun huis gebracht. Wat is dat hard! Gelukkig hoorden we dat de meesten het heel goed opnamen, maar wel verdrietig waren.
Ook de verpleegafdelingen lagen nog steeds redelijk vol. Er werd zo snel mogelijk in het hele land gekeken waar deze patiënten het beste nazorg konden krijgen, nu ze die niet meer op het schip konden krijgen. Zo werd er gekeken naar klinieken of ziekenhuizen waar al samenwerking mee was of waarvan dokters al eerder dit jaar getraind waren door het MCB-team. Wat ontzettend fijn dat deze mensen al zoveel scholing gehad hebben! Ook waren er nog aardig wat patiënten die fysiotherapie moesten krijgen. Ook deze patiënten werden overgedragen, waarbij enkelen van de day-crew meegingen omdat ze de rest van de field service al ervaring hadden opgedaan met alle oefeningen die de patiënten moeten doen. Het was erg jammer dat we geen afscheid konden nemen van patiënten, day-crew, beveiligers… Hopelijk krijgen we in de toekomst de mogelijkheid om ze alsnog te zien.
Dat het een heel rare situatie was, bleek ook wel met Guido z’n werk. Omdat er nog patiënten waren in het ziekenhuis waarbij echt nog vervolgoperaties gedaan moesten worden, was er één operatiekamer open om dat te doen. De laatste patiënt werd zaterdag 21 maart nog geopereerd. Maar aan de andere kant moest er zo snel mogelijk ingepakt worden. Zo was Guido bezig om alles sail-klaar te maken in de ene OK, en werd er in de andere OK nog geopereerd. Natuurlijk was deze situatie alles behalve wenselijk.
Wat wel erg leuk is… je ziet allemaal mensen in ander werk nu. De fysiotherapeut staat in de eetzaal, de dokter staat koffie te schenken in het Starbucks-café, mensen uit het Hope Centre en zusters werken in de keuken, of in de schoonmaak.
Normaal gesproken komt er een heel team alles inpakken, voorafgaande aan de sail. Daar doen ze ongeveer drie weken over. Nu was dit team er niet en moesten “alle hens aan dek!”.
Zo heeft Guido geholpen met tenten afbreken op het dock en met het sail-klaar maken van de apparatuur. En ook vele anderen hebben keihard gewerkt om alles in te pakken. Met alle beschikbare mensen was binnen twee weken alles ingepakt.
Lege dockspace net voor vertrek
Het nieuws dat we gingen varen werd dan ook best wel goed ontvangen. Natuurlijk wil je Senegal niet verlaten, want we zijn nog niet klaar daar! Maar aan de andere kant wil je ook niet maanden geïsoleerd worden in Senegal. Je kunt ook makkelijk een belasting vormen voor het land. De IC plekken die men in Senegal heeft, moeten niet gebruikt worden voor ons, maar voor de bevolking zelf.
Natuurlijk kon niet iedereen weggaan. Gelukkig bleven er mensen achter, zodat we als community samenwerkten. Wat ook SUPER was, was dat alle leraren (op Maartens lerares na) ook bleven. Voor de kinderen is de situatie zo niet heel veel anders dan normaal, hoewel ze natuurlijk genoeg meekrijgen. Drie gezinnen hebben het schip verlaten, omdat ze niet per sé nodig waren of om medische redenen. Jonathans klas bestaat nu dan ook uit drie kinderen i.p.v. zes. Maar wat moet het over een tijdje heerlijk zijn om iedereen weer terug te zien! (Ja, ik weet het, het kan ook nog heeeel lang duren).
Zelf hebben we ook zitten dubben om weg te gaan. Maar omdat Guido nog steeds werk had, de kinderen nog steeds school hebben en we toch niemand kunnen ontmoeten in Nederland, hebben we besloten om te accepteren dat we (mogelijk voor langere tijd) geïsoleerd aan boord zitten. Ook is het belangrijk dat Guido ondersteuning kan geven, indien dat nodig is, in het ziekenhuis. Vorige week maandag is de laatste patiënt verdwenen (23 maart) en na die tijd is iedereen non-stop aan het werk. De nodige papieren moesten nog geregeld worden, de taken herverdeeld over de overige mensen en alles moest klaargemaakt en vastgemaakt worden om te gaan varen.
Precies twee weken na het eerste bericht om te stoppen en te vertrekken uit Senegal, zitten we op de open zee. (vrijdag 27 maart) Op weg naar Tenerife. Toch hebben we totale vrede, al weten we dat het mogelijk nog zwaar kan worden. De eerste twee weken mogen we het schip niet af in verband met de quarantaine. Dit heeft het land zo besloten, om te zien of er geen besmettingen aan boord zijn. Maar wat daarna komt is ook nog onduidelijk. Het meest waarschijnlijk is, dat Mercy Ships beslist dat we daarna ook niet van boord af mogen. Dit vanwege onze veiligheid. Als er niemand van en aan boord komt, is de kans om het virus op te lopen het kleinst. En ja, dat kan weken of maanden duren.
Een andere optie is, dat het onderhoud mogelijk al gedaan of in ieder geval opgestart kan worden. Maar ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De spullen zijn nog niet aanwezig of besteld en je hebt daar externe mensen voor nodig (terwijl iedereen in isolatie zit). En nog andere optie is, dat Mercy Ships beslist dat - als er weer vliegtuigen vliegen de komende tijd - iedereen naar zijn of haar thuisland terug gaat in afwachting van het verdere verloop.
Wij zijn zo gezegend dat er nog school is, dat we nog kunnen samenkomen en gezelligheid ervaren. We zijn zo gezegend dat we veilig in Tenerife aangekomen zijn! (dinsdag 31 maart) We zijn gezegend dat niemand nog ziek is geworden en dat we een fijne achterban hebben. Zowel de TFC, als ouders, andere familieleden, gemeente en vrienden vergeten ons niet. Terwijl het voor jullie allemaal net zo lastig is, en misschien wel eenzamer.
Wat het leven de komende weken of maanden dan ook worden gaat: Wij schuilen in de Schuilplaats. Dat alleen geeft ons volledige rust, overgave, troost en houvast in alle onzekerheden.
De Heere is goed. Altijd.
'k Zal dan gedurig bij U zijn,
In al mijn noden, angst en pijn;
U al mijn liefde waardig schatten,
Wijl Gij mijn rechterhand woudt vatten.
Gij zult mij leiden door Uw raad,
O God, mijn heil, mijn toeverlaat;
En mij, hiertoe door U bereid,
Opnemen in Uw heerlijkheid.