Hallo lieve mensen,
Ik zal me eerst even voorstellen aan jullie. Ik ben Anne-Marie Kortleven, 18 jaar, en ik ben een nichtje van Guido. Toen ik in februari de vraag kreeg of ik mee wilde naar Texas om nanny van Maarten te zijn, hoefde ik niet lang na te denken. Natuurlijk wilde ik dat! Ik zou dit jaar examen doen en had in de periode juni-juli dus al vakantie. Het zou nog wel even spannend zijn, want als ik 12 juni zou horen dat ik gezakt was en een herexamen moest maken, zou het feest niet doorgaan. Maar gelukkig ben ik geslaagd en kon ik meteen m’n koffer inpakken om zaterdag 15 juni met Guido en Marie-Anne en de kinderen in het vliegtuig te stappen.
Over de eerste week hier in Texas hebben de kinderen laatst een blog geschreven. Nu wil ik jullie een beetje bijpraten over onze situatie hier, hoe het met ons gaat en wat ik ervan vind om hier te zijn.
Een gemiddelde dag op de campus
Meestal ontbijten we in de Breakfast Room rond een uur of zeven. Om acht uur brengen we de kinderen naar de Kids On Boarding, waarna Guido en Marie-Anne zelf ook naar de On Boarding gaan. Dan begint mijn taak als nanny pas echt. Meestal lopen Maarten en ik een rondje over de campus of door het bos, spelen we met de duplo, luisteren we naar verhaaltjescd’s en lezen we samen boekjes. Tussen de middag heeft iedereen een uur pauze om te lunchen. In de Dining Room staat dan een lunch klaar voor iedereen. Meestal eten Marie-Anne en de jongens thuis, zodat ze daarna nog even een half uurtje kunnen rusten.
Om één uur start het programma weer. Als het lekker weer is gaan Maarten en ik dan lekker zwemmen in de pool. Om drie uur komen Marie-Anne, Matthijs en Jonathan thuis en drinken we koffie. Rond half vijf komt Guido ook thuis en om vijf uur staat er weer een warme maaltijd voor ons klaar in de Dining Room.
Dit is een beetje hoe een doorsnee dag eruitziet!
Wennen
De eerste week van de On Boarding was voor ons vooral wennen en aanpassen. We moesten wennen aan het tijdsverschil en deden hard ons best om de jetlag zo snel mogelijk weg te werken. Er zit zeven uur verschil tussen de tijd in Nederland en hier in Texas. Ze zeggen dat je voor elk uur verschil één dag nodig hebt om bij te komen en eerst dacht ik dat dat overdreven was. Maar het klopt toch aardig; pas zondag 
We moesten ook wennen aan de taal, want hoewel je weet dat er hier overal Engels gesproken wordt, valt het toch nog tegen. Verstaan wat andere mensen zeggen gaat steeds gemakkelijker, maar snel reageren in een andere taal is nog lastig. Nu is het wel zo dat ik het grootste deel van de dag met Maarten samen ben en dus weinig Engels spreek. Daarom eet ik tussen de middag vaak in de Dining Room, zodat ik de kans krijg om mensen te ontmoeten. Maar er wordt ook regelmatig initiatief genomen om iets met elkaar te doen, zoals sporten, een film kijken of spelletjes doen. Heel leuk om zo met elkaar bezig te zijn en een band op te bouwen met de mensen.
Ook het klimaat hier was iets waar we even aan moesten wennen. Het is hier bijna altijd warmer dan dertig graden Celsius. Het kan plotseling flink regenen, maar meestal koelt het dan niet af (zoals in Nederland vaak wel na een flinke regenbui). Maar zolang je jezelf niet te veel inspant en af en toe een duik in het zwembad neemt, is het prima uit te houden. In alle gebouwen is bovendien airconditioning, waardoor je binnen geen last hebt van de warmte.
Mijn ervaring met Mercy Sh
Natuurlijk vind ik het heel leuk om hier te zijn en ben ik dankbaar dat ik deze kans heb gekregen. Maar het leukste vind ik wel dat je nu van heel dichtbij het werk van zo’n grote organisatie als Mercy Ships kunt zien. Sinds een aantal jaar ben ik zelf geïnteresseerd in Mercy Ships. Daarom was ik heel enthousiast toen ik hoorde dat mijn oom en tante bezig waren met Mercy Ships.
Het is interessant om te zien hoeveel werk er wordt verzet voor gestart kan worden met het échte werk, namelijk gratis veilige zorg geven aan mensen in Afrika.
Het werk hier op de campus, maar ook op alle kantoren in de verschillende landen, is heel belangrijk en onmisbaar.
Iedereen hier op de campus heeft iets met Mercy Ships. Sommigen zijn aan boord geweest, sommigen werken hier voor Mercy Ships, sommigen gaan werken aan boord, sommigen gaan mee met hun ouders of partner die gaan of gaat werken aan boord… Hoewel elk individu zijn eigen verhaal heeft, allemaal zijn we hier nu samen bij Mercy Ships.
Ook het geloof kunnen we met elkaar delen. Je maakt hier dingen mee die je van huis uit niet gewend bent en sommige mensen geloven op een hele andere manier dan jijzelf. Maar in de kern is het hetzelfde: we bidden tot dezelfde God en kunnen het geloof met elkaar delen. We hebben hetzelfde fundament, en dat bindt enorm samen.
Als laatste wil ik jullie vragen om te bidden. Willen jullie bidden voor alle mensen hier in de On Boarding, ieder met zijn eigen zorgen? Willen jullie bidden voor dit prachtige gezin, met wie ik vier weken samen mag leven? Willen jullie bidden dat mijn reis naar Nederland, maar ook de reis van Guido en Marie-Anne en de kinderen naar Gran Canaria over twee weken, goed mag verlopen? Dank!
Liefs,
Anne-Marie