Geschreven door Marie-Anne Kortleven

Wanneer ik weer even de tijd neem voor een blog, besef ik weer hoe hard de tijd vliegt. Wanneer was mijn laatste blog? December 2022! Nu zijn we alweer halverwege de 3e maand van het nieuwe jaar: 2023.

Ik keek er erg naar uit om even in Nederland terug te zijn voor vakantie in december. Vooral naar de kou keek ik erg uit, maar oelala….. wat wàs het koud! Ja, als een echte Nederlander klaag ik nu eenmaal graag over het weer, dus dat ga ik nu dan ook  lekker uitgebreid doen. Ik had gehoopt op sneeuw, ijs en kou. Leek me zo lekker na 4 jaar! Het begon heel goed, met bevroren sloten. Daarna kwam alleen de regen die niet meer ophield. En wat had ik het koud! Je ziet echt dat je lichaam niet meer gewend is aan deze temperaturen. De donkere dagen zorgden ervoor dat ik erg graag een diepe winterslaap wilde gaan doen. De regen zorgde ervoor dat ik me soms tot in het bot toe verkleumd voelde. Ja, ik wil het toch gezegd hebben, want voordat we begonnen aan ons Mercy Ships verhaal, had ik het zowat nooit koud. De winter kon niet donker genoeg zijn (heerlijk gezellig kaarsjes aan) en de regen? Ach, lekker een goede regenjas aan en hup! naar buiten. Maar nu, als we bij mensen op bezoek kwamen, stond de kachel niet aan vanwege alle hoge energieprijzen en winterkleding had ik ook niet echt meer. Voor 5 weken wat nieuws kopen vond ik niet echt zo nodig en dus zong ik het een beetje uit. In de winter terug naar Nederland….? Mwa, daar gaan we nog eens goed over nadenken de volgende keer! 😊

Terwijl ik dit zit te typen, rennen de kinderen rondjes. Ze doen een spelletje op het speeldek 11 met touwen en zwiepen van de ene kant naar de andere kant. Dit schip, de Global Mercy, waar we inmiddels op wonen, heeft een uitgebreid speeldek en het is eigenlijk gewoon luxe hier. Vergeleken met de Africa Mercy (AFM) kunnen ze hier veel meer. Toch had het ook wat als ze zelf spelletjes moesten verzinnen op de AFM en met iets heel kleins al uren konden spelen. Maar goed, het is een zegen om hier meer kinderen en meer speelruimte te hebben. Zoals verwacht zit ik in de zon. Afrika is lekker warm toch? Nu, ik denk dat er inmiddels ook iets aan mijn eigen interne thermostaat gedraaid is, want warm heb ik het niet. Met zo’n 18-20 graden in de ochtend (in februari) en een lekker briesje vanuit zee, kan het hier gewoon koud zijn. Lachte ik in 2019 nog om de inwoners van Senegal die met mutsen en winterjassen (!!) rondliepen, ik kan ze nu wel wat meer begrijpen. Ik ga de deur niet uit zonder een vestje en uiteraard is dat geen winterjas of muts. Koud heb ik het nog regelmatig. Maar goed, ik zal niet te veel klagen, want inmiddels heb ikzelf een “ieni mini klein kacheltje” bij me, elke dag. Een kacheltje wat mij waarschijnlijk de komende zomer nog flink wat hitte gaat bezorgen…. Ja, ik snap als u het niet helemaal begrijpt, maar inmiddels ben ik 17 weken zwanger! We hopen in augustus een nieuw kindje te verwelkomen. Wat een onverwachts groot cadeau!Muisjes.jpg

En wat blijkt God toch altijd een goede timing te hebben. We waren precies op tijd in Nederland om alle eerste controles te kunnen doen, bloedafname etc. Maar ook om alle papieren te regelen die Mercy Ships nodig heeft om een zwangere weer aan boord te laten. Er zijn strikte gezondheidsregels voordat je aan boord komt, en een zwangerschap betekent ook dat er wat extra gekeken moet worden of het veilig is om terug te komen aan boord. Het was wel even spannend, maar gelukkig bleek alles goed te zijn en mag ik, tot 24 weken zwangerschap, aan boord blijven. Dat lijkt al snel, en natuurlijk is dat ook al snel, maar dat zijn nu eenmaal de regels hier. En ik kan het ook wel begrijpen. En dus betekent dat, dat we eind april van boord gaan. Omdat we dit jaar ook moeten beslissen of we nog een jaar langer aan boord gaan wonen en werken, zijn we nog in gesprek over wat het beste is voor de organisatie, ons gezin en wat we als roeping ervaren. Al met al weer het aftasten van de weg, maar ook vol vertrouwen dat Hij die ons weer zal wijzen, zoals Hij dat altijd gedaan heeft. Misschien niet altijd op het tijdstip dat wij wilden, maar we zijn wel altijd voorzien. Dat klinkt misschien alsof we ons geen zorgen maken…. En eigenlijk klopt dat ook aardig. De afgelopen tijd zijn we meer naar Nederland gekomen dan dat we van te voren verwachtten. Dit omdat COVID voor een totaal andere situatie gezorgd heeft. Maar ook toen heeft God steeds gezorgd, voorzien en ons de weg gewezen. Nu mogen we terug kijken op deze “gedenkstenen” en geloven dat Hij het weer zal doen. Gaat er dan niets veranderen? Oh jawel, het jaar begint totaal anders dan gedacht en ook zullen we een huisje in Nederland moeten zoeken voor een half jaar. Vragen als: kunnen de kinderen naar een Nederlandse school? Hoe krijgen we alle spullen bij elkaar? houden ons natuurlijk wel een beetje bezig. Maar ook nog niet al te veel, want er wordt uiteraard ook nog steeds hard gewerkt.

Verrekijker.jpg

Maarten op de uitkijk tijdens de vaart naar Senegal

Arrival.jpg

Aankomst in Dakar

Dock Dakar 2023.jpg

Uitzicht vanaf het schip over Dakar

Een paar weken geleden was het namelijk zover: de GLM voer vanuit Tenerife naar Senegal. Daar gaat het schip haar EERSTE fieldservice doen. Voor het allereerst patiënten opereren aan boord van dit schip. Wat moest - en moet! - er veel geregeld worden! Is alles er wel? Is alles ingericht? schoon? veilig? voldoende mensen? en noem maar op. Maar wel ontzettend mooi om het werk door te zetten, al is het nu op een ander schip. Voor ons persoonlijk verandert daar niet zoveel aan. We hebben vorig jaar al 3 maanden aan boord (Guido 6 maanden) van de GLM gewoond en kenden de meeste mensen nog wel. Ook zijn er veel mensen mee overgekomen vanaf de AFM, wat het weer een gezellig gezelschap maakt hier. Maar rondlopen in dit ziekenhuis is wel even andere koek. Het is veel groter, en je kunt er makkelijk verdwalen. Bedenken hoe dat straks zal zijn met de eerste patiënten aan boord, maakt het ook wel spannend. (Inmiddels zijn deze patiënten alweer een week aan boord.) Het is nog niet eerder op dit schip gedaan, dus je zal zeker tegen onvoorziene dingen aanlopen. Hoewel, Guido dan, want ik zal deze keer niet in het wondteam aan de slag gaan. Niet dat het niet nodig is, maar ik heb, vanwege de zwangerschap, niet de laatste Covid-boosterprik gehaald, en dus zal ik geen patiënten kunnen zien. Al had dat toch maar tot eind april gekund, het is toch jammer dat ik het nieuwe team niet kan helpen met de eerste patiënten. Wat ik wel doe is het wondzorgteam de komende weken inwerken en ze proberen alle informatie te geven die ze nodig hebben om te starten. Dat is een hele kunst, want je moet vanaf het begin beginnen. Niets is al ingewerkt of “doen we zo”. Gelukkig kan ik het goed vinden met Jannietha, zij is teamleider van het plastische chirurgie-team. En samen vullen we de puzzelstukjes in. Ook is het erg leuk met een Nederlander samen te werken.Het gaat toch net even wat makkelijker als je een vraagje even tussendoor in het Nederlands kan stellen.

De eerste patiënten zijn afgelopen maandag (6 Maart) geopereerd, en tot nu toe loopt alles goed. Er zijn 2 verschillende chirurgische specialisaties gestart: Maxillo-facial  en orthopedie. “Max fax” zijn de operaties in het aangezicht en orthopedie zijn vooral de kinderen met afwijkingen in de benen. Over enkele weken zullen de eerste plastische patiënten weer geopereerd worden. (Zie de vorige blog als je iets meer wil weten over welke operaties dit dan gaat) Ook dit jaar zal dit gedaan worden door o.a. Dr. Tertius.

Bidden jullie mee of alles goed mag verlopen? Een nieuw ziekenhuis heeft natuurlijk beginnende gebreken die je pas gaat zien op het moment dat je het gebruikt. Opstarten van iets nieuws is niet altijd even simpel, maar we zijn erg blij dat we hier nu op dit moment zijn en God ons dus hier wilde hebben voor speciaal deze periode.

Ook vragen we speciaal gebed voor ons, als gezin. Ondanks dat de kinderen het ontzettend leuk vinden om een broertje of zusje te krijgen, gaat er (weer!) veel voor hen veranderen. Ze doen het prima, en we hebben zoveel lieve mensen op het schip en in Nederland die zo met ons meedenken en meeleven, ook na 4 jaar. Dank jullie wel. Jullie dragen zo allemaal bij aan het helpen en verzorgen van deze zieken en verdrukten. Maar ook aan het uitbreiden van God Koninkrijk. We ervaren (nog steeds) zo’n "honger" bij de bevolking hier. Met de dagwerkers (daycrew) waar we leuk contact mee hebben, hebben we nog regelmatig gesprekken over het geloof. Het zal uiteraard hun keus zijn, maar wat is het bijzonder elke keer als we iets van Jezus mogen laten zien. Hoe Hij was en is voor zieken, armen, verdrukten, zondaren, mensen in nood. Ook na 4 jaar vragen we te blijven bidden voor specifiek deze groep mensen, de dagwerkers (daycrew). Ze hebben niet altijd een makkelijk leven, maar zetten zich volledig in om hun eigen volk te dienen en samen te werken met ons. Zonder hen zouden we ook niet kunnen doen wat we doen.

Want vanwaar de zon opkomt tot waar hij ondergaat, zal Mijn Naam groot zijn onder de heidenvolken; in elke plaats zal aan Mijn Naam een reukoffer gebracht worden, en een rein graanoffer. Voorzeker, Mijn Naam zal groot zijn onder de heidenvolken, zegt de HEERE van de legermachten. Maleachi 1:11

Maarten Lunch.jpg

Maarten met zijn vrienden, tijdens de lunch


Gesprek laden