Geschreven door Marie-Anne Kortleven:
Terwijl de mensen van de dekploeg van de Africa Mercy (AFM) hard aan het werk zijn om het dek te schrobben, controlerondjes lopen en op de brug aan het werk zijn, zit ik op het dek. In een hangmat. Uitkijkend over de zee denk ik na over het afgelopen jaar. Mensen op mij heen zingen rustig wat liedjes met de gitaar. Sommigen liggen te slapen in een hangmat. De kinderen gaan naar school, al worden sommige lessen wel lekker in de buitenlucht gegeven. Anderen zitten als een ziek vogeltje voor zich uit te staren, hopend dat het varen gauw over is.
Zelf zit ik dus met een groepje op de grond, uitzicht op de zee en begin aan m’n blog. We varen vanuit Senegal, naar Tenerife. De fieldservice is voorbij en een periode van rust ligt voor ons…. En nooit gedacht dat ik varen nog leuk zou gaan vinden! Meestal ben ikzelf namelijk degene die als een ziek vogeltje zit te wachten tot de vaart voorbij is, groen van ellende. Maar deze keer is anders. De wind komt vanuit het noorden, vanaf de voorkant van het schip. Dat betekent dus geen wind van de zijkant en daarom minder rollen. Voor het eerst geniet ik van het water, de schommelingen en de mensen om me heen.
Wat is zo’n zee toch eindeloos. De zonsondergang en zonsopgang zijn echt geweldig! En als de zon dan weg is en de maan en de sterren aan de hemel staan, besef je wel weer wat een Almachtige God we hebben!
Een God die weer getrouw is geweest, het afgelopen jaar weer. Niet omdat wij zo’n goed werk verrichtten, maar omdat Hij genadig is. Veel is er gebeurd, veel hoogtepunten, veel dieptepunten. Met als diepste punt voor onze familie uiteraard Guido die zo ziek was. Maar meer wil ik het hebben over de hoogtepunten. Voor mij persoonlijk was dat, denk ik, toch wel het leren kennen van patiënten als Coumba en Fallou. Met deze patiënten heb ik een bijzondere band opgebouwd tijdens mijn werk.
In dit filmpje heb ik geprobeerd een indruk te schetsen van een dag aan boord van de AFM.
Dit jaar heb ik gewerkt in het woundcareteam. Dat betekent dat ik als wondverpleegkundige de wonden verzorg van de, met name, plastische patiënten. Elke paar weken is er een ander blok chirurgie aan de beurt. De ene keer gynaecologie, de andere keer hals/aangezicht, of orthopedie. De meeste van deze operaties zijn wonden die gesloten worden op de operatiekamer. Maar bij plastische chirurgie is dit anders. De meeste patiënten krijgen een huidtransplantatie en hebben dus grotere en gecompliceerde wonden. Daarom is er met name voor deze patiënten een woundcareteam, dat dagelijks de wondzorg doet op een zo steriel mogelijke werkwijze. We werken nauw samen met dr. Tertius, de plastische chirurg aan boord. Zie wat voor werk hij doet: https://www.tertius26.org/ Deze chirurg is zeer kundig en is bijna zijn hele leven als vrijwillig chirurg. De operaties die hij kan doen, zijn echt levens veranderend.
Coumba heb ik leren kennen aan het begin van het tweede plastische chirurgie blok. Een dame die gelijk opviel vanwege haar enorme brede glimlach. Een jonge dame, ongeveer mijn eigen leeftijd. Een beetje schuw. Lichte huidskleur waaruit blijkt dat ze dieper uit Senegal komt. 8 uur rijden van het schip vandaan, een vrouw uit de Pular-stam. Ze spreekt dan ook weinig Wolof, maar kletst honderduit tegen mij in het Pular. We hebben gelijk een klik!
Coumba blijkt getrouwd te zijn, en een paar kinderen te hebben, waaronder een kindje van nog maar 3 jaar. Oef…. Zo lang weg zijn van haar kindje, dat zal niet meevallen! Coumba zelf was, toen ze nog heel jong was, in het vuur terecht gekomen, omdat ze haar kleine zusje had willen redden van datzelfde vuur. Haar gehele linkerarm is daarbij flink verbrand. Deze brandwonden zijn inmiddels uiteraard genezen, maar er is veel schade en functieverlies. Haar arm was na de verbranding vastgegroeid en ze kon deze arm niet meer gebruiken. De operatie die zij gekregen heeft, is dan ook niet gericht op genezing, maar op herstel van de functie van arm, hand en vingers. Als zij haar arm gebruiken kan, weer kan strekken, kan ze koken en haar huishouden doen zoals ieder ander. Dit kan in een land als Afrika van levensbelang zijn.
Bij de operatie van Coumba is een flink stuk huid getransplanteerd vanaf haar bovenbeen op haar arm. Bijna haar hele arm had wonden, maar doordat er zo’n groot transplantaat opzat, gaat de wondgenezing veel sneller. Alle huid die blijft zitten is vrijwel gelijk geheeld. Natuurlijk bleef niet alles goed zitten en kreeg ze, helaas, last van enkele plekken waar de nieuwe huid problemen gaf. De doorbloeding is ook niet altijd even goed, en daarnaast at ze niet zo goed. Voor een goede wondgenezing heeft je lichaam veel goede voedingsstoffen nodig. Maar Coumba had verdriet. Ze miste haar familie en kinderen, had pijn en daardoor ging eten niet zo lekker. Ook haar kinderen thuis hadden het moeilijk en na een poosje werd er dan ook besloten dat haar jongste kind even mama mocht bezoeken. Wat een ontzettend bijzonder moment voor vooral Coumba! Ze was zo blij, en het gaf haar een mentale boost om weer door te gaan. Nooit heeft ze haar kind in haar armen kunnen sluiten, want één arm kon niet open. Maar nu kon ze haar kind in haar beide armen sluiten! Natuurlijk moesten alle zusters, daycrew en dokters haar kind ook bewonderen. En wat bleek? Zo’n zelfde prachtige lach als haar moeder had dit meisje ook! Wat een hoogtepunt om getuige te zijn van dit moment!
Gelukkig ging het steeds beter met Coumba. Voor een lange tijd moest zij dagelijkse wondverzorging, en dit duurde soms wel een uur per keer. Ter afleiding luisterden we wat muziek en, zoals bij een echte Afrikaanse dame, kon dit niet zonder ook te dansen. Ook om haar erdoorheen te slepen, besloot ik om dagelijks met haar te dansen voor en na de wondzorg. Ze vond het geweldig en ik leerde, als een stijve Nederlander, wat Afrikaanse dansmoves. Ze zag totaal niet meer op tegen de wondzorg en ik leerde wat woordjes in het Pular. Ook kon ik af en toe iets vertellen over de Hoop die ik heb in Jezus. De blijdschap die je kan hebben, doordat Hij altijd te vertrouwen is.
Maar wat heb ik ook een hoop van haar geleerd! Om zo vrolijk te blijven als je pijn hebt, om je over te geven, en tegenslagen van het leven te accepteren.
Wat een vreugde voor iedereen toen ze eindelijk weg mocht uit het ziekenhuis en terugkwam op de poli! Het was een enorm feest toen ze wegging, met uiteraard muziek, dans, gebed en een hele dikke knuffel. We zochten haar later nog op in het Hopecenter. Ze liet me daar niet los, kwam steeds bij me zitten, hield mijn hand vast en we moesten natuurlijk nog even dansen en een spelletje Uno doen samen. Wat een prachtig mens, ze heeft me in mijn hart geraakt en ik hoop haar ooit thuis op te zoeken bij haar familie. Toen we weg voeren met het schip waren haar wonden helaas nog niet helemaal genezen. Willen jullie meebidden voor haar?
Inmiddels zijn we weer aangekomen in Tenerife. Het binnen varen in de haven was zo’n bemoediging. Vanaf het moment dat we de Global Mercy (GLM) konden zien liggen, kwam er een enorme regenboog over de Global Mercy heen. Helemaal rond, en wel 3x dubbel…. Om stil van te worden. Wat een belofte weer: “IK ZAL ER ZIJN”. Ook het nieuwe jaar weer. Wij weten nooit wat het nieuwe jaar zal brengen, maar met Hem is het toch goed!
Nu hebben we eerst 5 weken vakantie in Nederland. Vlak voordat we vertrokken, hebben we ons huisje op de AFM uitgeruimd en alles overgebracht naar de GLM. De AFM is vanaf nu dus echt niet meer ons huis. 21 januari hopen we terug te gaan aan boord, aan boord van de GLM! Ondanks dat we ons oude schip echt gaan missen, en de mensen die daar achterblijven al helemaal, zien we er ook naar uit om nu eindelijk op één schip al onze spullen te hebben en te beginnen aan de eerste fieldservice van de Global Mercy in Senegal, volgend jaar februari!
Hieronder een filmpje dat Matthijs gemaakt heeft op school. Fijne Kerstdagen en een gezegend nieuw jaar!