Geschreven door Marie-Anne Kortleven:
Vol verwachting klopt ons hart.... Kunnen we het schip zien? Het vliegtuig heeft de landing ingezet en we zijn echt, echt, heeeel dichtbij! Als we geland zijn, zijn we even teleurgesteld. Helaas, het schip is niet vanuit het vliegtuig te zien. Maar al snel gaan onze harten sneller kloppen, want we zijn in Tenerife. Bijna thuis! De kinderen zijn erg enthousiast, maar ondanks dat er weinig mensen in het vliegtuig zijn, willen we de meneer achter ons niet (nogmaals) geïrriteerd maken, omdat wij “zo’n lawaaiig kind” hebben. En dus probeer ik ze een beetje te dimmen in hun enthousiasme. Ik heb de meneer maar niet verteld dat deze “lawaaierige kinderen” normaal nog ongeveer 10 x zo lawaaierig zijn, dus dat-ie mazzel had vandaag ;-) Ach ja, je moet iets te doen hebben op een vijf uur durende reis. Je kunt je dan dus focussen op een 4-jarig kind, dat af en toe wat anders wil….
Deze reis, die ontzettend goed ging, zouden we zò weer doen. Vanwege de recent afgekondigde code oranje voor heel Spanje (en dus ook Tenerife), waren er maar erg weinig mensen in het vliegtuig. We hadden dan ook echt heerlijk de ruimte, hoefden niet gehaast kinderen in banken proppen en onze bagage in luiken stoppen (waar precies op onze plekken dan anderen hun bagage gestopt hebben, en die er dus weer moeten uithalen om te verplaatsen, wat dan een nog langere wachtrij oplevert). Nee, niets van dat; we konden uitgebreid de tijd nemen om iedereen te installeren. Ik geloof dat deze reis de eerste keer was dat ik uitgebreid een boekje kon lezen. Een boekje over Corrie ten Boom, die gevangen zat in een kamp. Hoewel ons leven daar uiteraard niets van weg heeft, moest ik wel denken aan ons leven dat voor ons ligt. Een leven “in gevangenschap op het schip”. De wijze lessen van haar over “dank God in alles”, gaan ons misschien nog van pas komen de komende tijd…
Eenmaal op de luchthaven, stapten we in de taxi, samen met de fam. Van den Bosch. Ook zij zaten in hetzelfde vliegtuig en waren op weg naar hetzelfde schip. De taxichauffeur was heel schattig. We vroegen ons af hoe hij al de koffers in het busje gestouwd kreeg. De achterbak zat tot de nok toe vol! Hij sprak een klein beetje Engels en was zeer vriendelijk. Ondanks dat we ongeveer 15 minuten van het schip af geland waren, moesten we toch eerst nog een uur rijden naar Santa Cruz. Daar is namelijk het kantoor voor immigratie en daar moesten we ons registreren als schipbewoner. Nu ja, ons gezicht laten zien…, we hoefden alleen ons paspoort te geven. De gezichten heeft de beste man achter de balie niet gezien; schijnbaar zijn wij, Hollanders, zo betrouwbaar dat hij het wel geloofde. Van ons gezicht was bovendien niet al te veel te zien met ons mondkapje op, maar goed, hij had het allicht kunnen proberen, toch? 
Goed, nog drie kwartier rijden terug naar de boot. We namen de omgeving, geur en mensen even goed in ons op. Want voorlopig zullen we dat niet meer zien en ruiken. Dan weer uitladen…. En daar stonden we dan. Een roestig, stil schip voor ons. We werden begeleid naar onze cabin en daar begon de quarantaine-tijd. Om uit te sluiten dat wij Covid-19 hebben en meebrengen het schip op, was deze tijd nodig om geen contact te hebben met de andere mensen op het schip. De kinderen waren ontzettend blij om weer thuis te zijn. Jonathan ging alle wanden zoenen van blijdschap! We moesten twee weken lang elke dag onze temperatuur checken, we kregen eten op bestelling aan de deur gebracht en deden boodschappen op bestelling. We hadden twee buddy’s gekregen die ons uitzonderlijk hebben geholpen met water brengen (je kunt niet uit de kraan drinken) of iets lekkers. 
Ook kregen we een enorme meevaller te horen. We wisten al dat wij, als volwassenen, twee uur op een dag (binnen bepaalde tijden) op dek 8 mochten lopen om te bewegen en een luchtje te scheppen - voor zover je een luchtje door je mondkapje kan scheppen dan. Maar nu bleek dat de jongens overdag ook 2 x een uur naar buiten mochten om te spelen op dek 7. 
En ook hadden ze één week de beschikking over de pre-school om in te spelen. Dit was zò, zò fijn! Uiteraard hadden we van te voren bedacht hoe we de kids bezig zouden houden als ze niet naar buiten konden. We hadden bedacht om ze ’s morgens gewoon huiswerk te laten maken in de boekjes waarin ze in Nederland op school gewerkt hadden. Goed voor hun leergierigheid, goed voor hun Nederlands en goed om vaardigheden als schoonschrijven bij te houden. Want schoonschrijven kennen ze aan boord niet. Na twee maanden vrij is het ook wel weer tijd om iets te leren! Maar de bijkomstigheid van de pre-school en dek 7 om te spelen, was heel fijn. Zo kon Guido ook werken en hadden ze toch niet zo het idee opgesloten te zijn in de cabin. Het gaf een heel goede structuur en op twee dagen na ging het ontzettend goed! Sterker nog, ik verlangde de eerste twee dagen toen we uit quarantaine mochten, weer terug naar die tijd!
Want toen we weer “vrij” waren, konden de jongens van enthousiasme hun geluk niet op en ze moesten nu eenmaal gek gaan doen als er om de vijf stappen weer iemand ze enthousiast welkom heette…. Het is ook fantastisch om iedereen weer te zien!! Maar goed, ook dat is nu een beetje aan het bedaren. Ook deze tijd maken ze gewoon “huiswerk”, want de school begint pas 6 oktober. 
Het is ook heel mooi om ook weer deel van de community te zijn. En dat is hard nodig ook. Met een crew van zo’n 135 personen aan boord is het nog stil. Je merkt dat mensen verlangen naar de drukte van kinderen om hen heen, of op z’n minst weer wat meer mensen. Velen zitten al zes maanden aan boord, niet één keer zijn ze het land op geweest. Niet één keer groen gezien. Ook is er steeds zoveel onzekerheid. Wel hebben ze gelukkig de beschikbaarheid over het hele schip en over een dok van 1.5 km. Het zwembad is ook nog open. Maar toch, ze zijn moe. Sommigen wachten al die tijd al op een visum om terug naar hun eigen land te reizen. En iedereen heeft al die maanden zo hard gewerkt. Onderbezetting is er eigenlijk in elk departement wel. Ook de onzekerheid over de toekomst en het mondkapje dragen op het dok (moet van Tenerife) is soms gewoon te veel.
Toch, in die moeheid, hoor je velen niet echt klagen. Ze roemen in God die hen kracht geeft. Tegelijkertijd is het wel erg zwaar. Meer dan ooit zien we hoe belangrijk het is dat we terug kwamen. Om te ondersteunen, ons gewone werk te doen, maar ook om weer met frisse moed er tegen aan te gaan. De afgelopen maanden heeft Guido steeds gewerkt wanneer het kon. Maar nu kan hij weer in z’n eigen werkplek ook sleutelen en onderhoud doen aan de apparatuur, de komende weken. Nu is er vooral veel nieuwe apparatuur die klaargemaakt wordt. Ook is hij bezig met vragen over de inrichting en bestelling van apparatuur voor het nieuwe schip, de Global Mercy. (Daar in één van de volgende blogs meer over…) Voorlopig is er nog zat werk te doen en praat zijn collega Emmanuel hem ook weer bij over de lopende zaken aan boord. Emmanuel heeft de afgelopen tijd onderhoud uitgevoerd, maar is ook bezig geweest om nieuwe (online) trainingsprogramma’s op te zetten voor medisch technici in Liberia en Guinee. Het is leuk en nuttig om hier soms ook in mee te kunnen denken. Zo gaat het werk van Mercy Ships gewoon door, ook al is het schip niet in Afrika.
Zelf ben ik bezig om de pre-school weer op te starten. Er zijn drie leraren aan boord gekomen, om de leerlingen van de onderbouw les te geven. Leerlingen van de bovenbouw volgen hun programma en lessen online. Leraren voor de pre-school zijn er niet. Omdat we de 3- en 4-jarigen aan boord (nu drie kinderen, er hoopt nog één kind bij te komen) toch ook school willen geven, gaan we de pre-school nu maar zelf weer opstarten. Ik zie ernaar uit om ook deze leergierige kinderen les te geven! Het is goed om weggeweest te zijn, maar ook weer goed om terug te zijn.
Efeze 3:20-21: Hem nu Die bij machte is te doen ver boven alles wat wij bidden of denken, overeenkomstig de kracht die in ons werkzaam is, Hem zij de heerlijkheid in de gemeente, door Christus Jezus, in alle geslachten, tot in alle eeuwigheid. Amen.
Gebedspunten:
- Dankbaarheid voor de fijne tijd in Nederland en de goed verlopen quarantaine-tijd.
- Danken dat we nu geen Covid-19 hebben aan boord, bidden voor bescherming in de toekomst.
- Bidden voor, met name, de crew aan boord, vooral voor hen van wie de energie op is, of ze met kracht van Boven gevuld mogen worden.
- Bidden voor de toekomstige plannen van Mercy Ships, en om wijsheid voor de leiders om de juiste besluiten te nemen.