Geschreven door Guido Kortleven:
Terwijl ik dit schrijf is het heerlijk rustig in onze hut. Ik ben “on call”, heb de pieper bij me om, in geval van een storing, snel te kunnen helpen. Marie-Anne is met de jongens op stap, lekker op een vrije zaterdag. Ze kunnen ieder moment terugkomen met levendige verhalen en het bijbehorende enthousiasme. Maar nu is het nog heel even stil. Soms is dat ook wel eens lekker: “Elk nadeel heb z’n voordeel”.
Stilte. Het is ook al wat langer stil geweest op onze blog. In de laatste blog schreef Marie-Anne o.a. over mijn opname in het ziekenhuis, als gevolg van een sepsis gecombineerd met malaria. Het herstel heeft nog een lange tijd in beslag genomen. Bij weinig inspanning was mijn energie al op en speelde mijn lever op (vergelijkbaar met een steek in je milt als je gaat sporten direct na het eten). Inmiddels gaat het veel beter, maar zelfs nu heb ik dat gevoel in de lever nog na een langere afstand hardlopen. Het is indrukwekkend om te realiseren, dat je in een periode van twee weken ziekte zoveel lichamelijke conditie kunt verliezen, dat het meer dan twee maanden duurt om weer te herstellen. God heeft echter de vele gebeden van over de hele wereld verhoord en me weer gezondheid terug gegeven om er voor Marie-Anne en de jongens te zijn en om het werk hier aan boord weer verder op te pakken.
Twee weken geleden zijn we er even tussenuit geweest. We waren al van plan om een vakantie in te lassen, na een heel druk jaar met veel transitie: inrichting van de Global Mercy, weer terug naar de Africa Mercy, tussendoor in quarantaine i.v.m. Covid, weer terug in field-service in Senegal. Door mijn ziekenhuisopname werd de geplande vakantie omgezet in een herstelperiode. Na een aantal weken lukte het om alsnog twee weken vrij te krijgen. We wilden graag wandelingen door de natuur maken en frisse lucht kunnen inademen, iets wat in Senegal lastig te vinden is. Na een zoektocht kwamen we uit bij een vakantie in Oostenrijk. We hebben heerlijk een aantal dagen doorgebracht in de machtige natuur. Wat was dat goed om weer “op te laden”, maar ook voor mij om weer lichamelijke conditie op te bouwen.
Vorige week zijn we teruggekomen. Ik was zelf de volgende dag gelijk weer aan het werk. Direct het diepe in met een complexe storing aan de CT-scanner. Maar in de tijd aan boord heb ik geleerd dat ook voor zulke “alledaagse dingen” geldt: Vertrouw op de HEERE met heel je hart, en steun op je eigen inzicht niet. Ken Hem in al je wegen, dan zal Híj je paden rechtmaken. Spreuken 3:5
De volgende dag lukte het om de scanner weer aan de praat te krijgen, zodat patiënten weer geopereerd kunnen worden. Dank U, Heere!
Persoonlijk vind ik dat nog wel eens een spanningsveld. Aan de ene kant geloof ik dat we in alle omstandigheden op God moeten vertrouwen. Aan de andere kant moeten we ook als mens onze verantwoordelijkheid nemen. In dit geval is de CT-scanner 15 jaar oud. In een Nederlands ziekenhuis had deze scanner 5 jaar geleden al vervangen geweest. Zeker als je geen servicecontract hebt en geen getrainde technici in huis (lees: aan boord) hebt, (nee, ik ben officieel niet getraind op deze CT, maar in de afgelopen 3 jaar heb ik wel heel veel ervaring opgedaan) is het heel belangrijk om apparatuur tijdig te vervangen en in goede conditie te houden. Het goede nieuws is dat deze week eindelijk een nieuwe CT-scanner is gekocht, die volgend jaar op de Africa Mercy zal worden geïnstalleerd. Ik ben daar heel dankbaar voor, want het komt onze patiënten ten goede.
De jongens komen binnen vallen. Bruinverbrand. Enthousiaste verhalen over een dagje aan het strand en zelfs surfen op de golven. De uitstapjes in het weekend geven ons weer energie om door te gaan. Het leven in een haven is niet altijd makkelijk, met het lawaai, de geuren en geen natuur. Maar tijdens de tripjes kunnen we weer even opladen. Ook is dat trouwens een mooie mogelijkheid om met de bevolking in contact te komen. Pas hadden we kort achter elkaar twee heel bemoedigende ontmoetingen op onze zaterdagse uitstapjes:
Toen we Lac Rose bezochten, stopte er opeens een pick-up naast ons. Een keurige heer met nog schone laarzen stapte uit. Wat bleek: dit was de burgemeester van Sangalkam, maar daarnaast was hij ook minister. In 2019 was in de gemeente Sangalkam de tandartskliniek gevestigd. Vanuit zijn positie als burgemeester had deze man het werk van Mercy Ships van heel nabij meegemaakt en had hij het verschil in de levens van mensen gezien. Nu hij onze Mercy Ships-auto zag staan, wilde hij even stoppen om ons te bedanken voor het werk dat we doen.
Een week later tijdens een bezoek aan Popenguine stoppen we bij de kerk in het dorpje. Hoewel 95% van de bevolking van Senegal moslim is, bevindt zich in dit dorp een grote concentratie rooms-katholieke christenen. We parkeren voor het souvenirwinkeltje naast de kerk. Als we uitstappen komt er een jongeman blij uit het winkeltje stappen en probeert ons wat duidelijk te maken in het Frans. Hij wijst op een litteken op zijn hand en “Mercy Ships” kunnen we ook nog wel verstaan. Hij gaat terug naar binnen en haalt een envelop. Het blijkt een Mercy Ships envelop te zijn, waarin hij foto’s heeft van een gezwel op zijn hand en wat foto’s van het HOPE Center en de verpleegafdeling. Wat blijkt: recent is hij aan boord geopereerd en hij is blij en dankbaar om ons hier nu te ontmoeten in zijn eigen omgeving. Natuurlijk moeten we even op de foto. 
Dit soort ontmoetingen zijn erg mooi en bemoedigend. We hopen en bidden dat het werk verder gaat dan alleen de lichamelijke genezing.