Geschreven door: Guido Kortleven
Een ontmoeting in de haven met een beveiliger van de bank, teambuilding met een grotendeels nieuw leiderschapsteam in het ziekenhuis, een momentje stilstaan bij twee hagedissen die een libel proberen te vangen… Wat een verhalen kunnen zich in een paar dagen tijd ontwikkelen, die het vertellen waard zijn. Waar te beginnen?
Op het moment dat ik deze blog schrijf, zit ik op dek 11. Het is weekend. De jongens zijn aan het springen op de trampoline, terwijl Christian een middagslaapje doet. Afgelopen donderdag zijn we weer aangekomen in Freetown, Sierra Leone, voor een tweede field service in dit land. Na 8 dagen alleen maar water te hebben gezien, zover de horizon reikt, is het fijn om weer vaste grond onder de voeten te hebben. Ik ga even naar buiten met Christian, even een rondje lopen door de haven. Overal waar we komen, fleuren mensen op en maken even contact met hem. Net buiten de poort zien we 2 duifjes zitten: Christian is helemaal verzot op vogels en gaat er graag op af om ze van dichtbij te bewonderen. Tot op heden zonder succes. Luid “Ooh, ooh” roepend gaat hij erachter aan, genoeg reden voor de beestjes om zich snel uit de voeten te maken. Even later zien we 2 hagedissen die beiden op een rondvliegende libel jagen. Weer genoeg schouwspel voor Christian om verrukt toe te kijken. Zelfs in de omgeving van de haven is nog zoveel moois te vinden, als je er maar oog voor hebt.
Ondanks dat we al 8 maanden in Sierra Leone geweest zijn, zijn de eerste ontmoetingen weer confronterend. Zoveel schrijnende armoede, terwijl we net van Tenerife vandaan komen, waar vrijwel alles te koop is. Het was een goede periode op Tenerife, om even op adem te komen, voordat we weer voor 10 maanden in Sierra Leone zullen zijn. Tijdens de 5 á 6 weken op Tenerife heeft het schip de verplichte maritieme keuringen ondergaan en zijn er de nodige verbeteringen doorgevoerd. Wij hebben 4 weken vakantie gehad, onze ouders op bezoek gehad en nog 2 weken van de natuur op het eiland genoten. Maar nu we weer terug zijn, ontmoeten we zoveel mensen die niet de mogelijkheid hebben om er even “uit te stappen” om “op te laden”. Het doet pijn om dit te zien, tegelijkertijd bevestigt het weer dat het goed is om hier te zijn. Het licht van Jezus laten schijnen in deze schijnbaar hopeloze situatie. Wellicht staan de mensen hier in Sierra Leone daar wel meer voor open, dan mensen die “alles” hebben en zich uitstekend zonder Gods genade kunnen redden. Tijdens mijn wandelingetje door de haven ontmoet ik een beveiliger van de bank. We maken kennis, en als hij hoort dat ik uit Nederland kom, informeert hij graag even of er een kans voor hem is om naar Nederland te komen. “Hier is er geen toekomst voor mij. Na 5 jaar hard werken heb ik nog steeds niet meer dan 2000 Leone (€100) op mijn bankrekening”. Tja, wat zeg je daarop? Dat Nederland immigratie wil beperken? Dat Nederland vol zit? Ik probeer hem er voorzichtig op te wijzen dat er meer is dan alleen geld. Ik geef aan hoe waardevol het is dat in Sierra Leone mensen naar elkaar omzien, en dat dat in Nederland nog wel eens ontbreekt. Maar deel ook iets van onze motivatie waarom we al 5 jaar lang bij Mercy Ships werken als vrijwilliger. Ik hoop dat het zaadje geplant wordt: dat er meer in dit leven is dan geld. Toch blijft het schrijnend, maar ook confronterend, om deze situaties te horen, van de “Jan Modaal” in Sierra Leone.
Verzamel geen schatten voor u op de aarde, waar mot en roest ze verderven, en waar dieven inbreken en stelen; maar verzamel schatten voor u in de hemel, waar geen mot of roest ze verderft, en waar dieven niet inbreken of stelen; Mattheus 6:19-20
Inmiddels is het meer dan 5 jaar geleden dat we de deur aan de Beukvaren achter ons dicht trokken en op reis zijn gegaan. Halverwege juni 2019 stappen we op het vliegtuig richting Texas, voor onze OnBoarding: de voorbereiding vanuit Mercy Ships voor het werken in deze unieke context: het leven aan boord van een schip, het dienen van de armsten in deze wereld, terwijl je realiseert dat de definitie arm en rijk, niet over het bezitten van geld gaat. De reis is nog niet ten einde. Tot juni 2025 loopt ons commitment bij Mercy Ships. En door de afgelopen jaren realiseren we ons meer dan ooit dat het hele leven een reis is. Het loslaten van onze vastigheden zoals een huis, een baan, een auto (vrijheid!) heeft ons alleen maar geleerd dat dat geen vastigheden zijn, maar dat onze eigen vaste grond van vertrouwen God is. Wat er ook gebeurt of gebeurd is, Hij was erbij en heeft voor ons gezorgd.
Vaak deelt Marie-Anne verhalen en belevenissen uit ons dagelijks leven. Ik neem niet zo vaak de tijd om een blog te schrijven over mijn dagelijkse belevenissen. En tot op zekere hoogte blijven die ook min of meer hetzelfde. Ik werk nog steeds als Senior Biomedical Technician. Na een paar keer heen er weer tussen de schepen (Africa Mercy en Global Mercy) te hebben gependeld in de afgelopen jaren, blijf ik nu op de Global Mercy. Beide schepen zijn in field service en zijn in die zin even belangrijk, er is dus geen reden om weer te verhuizen. Op dit moment werk ik met een team van 3 andere technici. De planning is dat 2 van de 3 deze de hele field service blijven en daarmee hebben we een stabiel team en kunnen we wat breder gaan kijken.
De afgelopen jaren lag onze focus op de instandhouding van de medische apparatuur binnen onze eigen ziekenhuizen. Door middel van onderhoud (zowel gepland als ongepland, in geval van storingen) bieden we onze patiënten een veilige omgeving en zorgen we ervoor dat operaties door kunnen gaan. Bij de ziekenhuizen in de landen waar we aanmeren, is dat echter vaak niet het geval. Onze collega medisch-technici in ontwikkelingslanden staan vaak voor de situaties dat ze medisch apparatuur gedoneerd hebben gekregen, zonder goede handleidingen en zonder reserveonderdelen en ze hebben vaak ook geen goed gereedschap tot hun beschikking. Zie dan maar ervoor te zorgen dat operaties toch op een veilige manier en op het geplande moment door kunnen gaan!
Een paar ontmoetingen in de afgelopen field service hier in Sierra Leone hebben me gemotiveerd om te kijken hoe wij onze kennis kunnen delen. Een biomedical engineer die oorspronkelijk uit Sierra Leone komt, maar gestudeerd heeft in Canada en gewerkt in de VS, riep tijdens een rondleiding aan boord uit: “Heel lang wilde ik graag onze lokale medisch technici op het vliegtuig zetten naar Canada, om hun te inspireren hoe goede zorg eruit kan zien, maar dat was onmogelijk vanwege de kosten en visa. Nu ligt er een schip met een ziekenhuis aan boord dat minstens zo goed is, gewoon in ons eigen land!”. En net voor we in juni vertrokken uit Sierra Leone, mocht ik een rondleiding geven aan de verantwoordelijke voor de medische techniek vanuit het MoH (= Ministry of Health = ministerie van Volksgezondheid). Hij sprak het verlangen uit dat we in de nieuwe field service een uitwisselingsprogramma kunnen opzetten. Hier gaan we nu de komende weken naar kijken, of en hoe dit mogelijk is. We kunnen nog zoveel van elkaar leren…
Ik hoop dat deze ontmoetingen er toe mogen leiden dat niet alleen de patiënten bij ons aan boord goede zorg krijgen, maar dat ook, nadat het schip vertrokken is, de lokale zorg op een hoger niveau gaat functioneren. Dat we als een referentie hebben gefungeerd. Niet alleen in onze kwaliteit van zorg, maar ook in de gedrevenheid vanuit het Evangelie van Jezus Christus. Dat er hoop is voor mensen die geen uitzicht hebben.
De Geest van de Heere is op Mij, omdat Hij Mij gezalfd heeft; Hij heeft Mij gezonden om aan armen het Evangelie te verkondigen, om te genezen wie gebroken van hart zijn, om aan gevangenen vrijlating te prediken en aan blinden het gezichtsvermogen, om verslagenen weg te zenden in vrijheid, om het jaar van het welbehagen van de Heere te prediken. Lukas 4:18-19
