Geschreven door Marie-Anne Kortleven
“Weet u het niet? Hebt u het niet gehoord? De Eeuwige God, de HEERE, de Schepper van de einden van de aarde, wordt niet moe en wordt niet afgemat…
Jongeren zullen moe en afgemat worden, jonge mannen zullen zeker struikelen, maar wie de Heere verwachten, zullen hun kracht vernieuwen, zij zullen hun vleugels uitslaan als arenden, zij zullen snel lopen en niet afgemat worden, zij zullen lopen en niet moe worden.” Jesaja 40 : 28-31
Wat ben ik blij! Blij, omdat, als ik mijn bed uitstap, drie van die ondeugende koters om me heen zie lopen. Blij omdat ik mijn man hoor die alvast eten in de eetzaal gehaald heeft en mij heeft laten “uitslapen”. Blij omdat er weer een nieuwe dag is waarin patiënten geopereerd worden… Blij omdat ik hier ben. Blij omdat God hier is. Immanuël. Blij om de kracht die we steeds weer krijgen.
Maar zo is het lang niet altijd geweest. Soms was ik helemaal niet blij. Moe van al het geluid hier, de andere gewoontes en jengelende kinderen (of was ik gewoon zelf het probleem?). Sommige dagen waren gewoon moeilijk door te komen. Eigenlijk zoals iedereen wel eens heeft. Maar soms kunnen er ook weken zijn waarin ik zo blij ben. Ja, gelukkig ben dat ik hier ben.
Het begon eigenlijk met het binnen krijgen van de containers. Mijn hart maakte echt een extra sprongetje toen daar eerst twee, toen drie en de volgende ochtend zeven (!!) containers op het dock stonden! Dat heeft natuurlijk enige uitleg nodig….
Elke paar weken wordt er een container vol met voorraad voor het ziekenhuis, het schip, eten en noem maar op, opgestuurd vanuit Nederland en vanuit Amerika. Al deze materialen zijn nodig om het schip draaiend te houden, om het ziekenhuis draaiend te houden en om de crew van voldoende eten en drinken te voorzien. Van het begin af aan is er gesteggel met de containers. Ze worden verstuurd, komen op tijd aan, maar dan is het lange wachten begonnen. Ze staan bij de douane en worden om verschillende uiteenlopende redenen (van typefout in een pakbrief tot communicatieproblemen) niet vrijgegeven. De afspraak was dat de containers in tien dagen geklaard zouden worden, maar tot nu toe is dat volgens mij maar één keer gelukt. Het nadeel was wel dat er grote problemen ontstonden in de voorraden. Zo waren er bepaalde vormen van pijnstilling niet meer voorradig, waren vele verbandmaterialen op en was er nauwelijks keus meer in soorten eten. Maar juist toen de beslissing moest vallen om te stoppen met opereren omdat er echt geen materialen meer waren, werden in één dag alle containers vrijgegeven die nog bij de douane stonden. En zo veranderde het dock in een FILE aan vrachtwagens! Halleluja!
Door de intercom klinkt een stem….”Persoonlijke eigendommen uit de container NL0101, NL1201, US….. kunnen opgehaald worden op deck 8.” Ik hoor nog net geen gejuich, maar zodra ik mijn voordeur uitstap, zie ik heel blije mensen! Op deck 8 teken ik netjes voor onze pakketjes en zie tot mijn verbazing een grote doos met een grote zaag erop. Stuurt iemand ons een zaag? Ook om mij heen krijg ik grappig commentaar over deze doos. “Of ik nieuw speelgoed heb gekocht voor de jongens…” Naast de pakketjes van Kruidvat en BOL.com zijn er ook andere pakketjes bij. Dit wordt een leuke avond, want geen idee van wie deze pakketjes zijn!
Om 15:20 uur hoor ik gegil op de gang en stormt Jonathan de deur binnen! Uitzinnig van enthousiasme vanwege de pakketjes die door het hele huis staan! Hij had de intercom ook gehoord en heeft z’n nagels afgebeten van de zenuwen tot hij eindelijk naar huis mocht om te kijken. Helaas voor hem wachten we toch even met de pakketjes open maken tot papa thuis is….. Lieve mensen, super, super bedankt! (Vanaf nu kunnen er geen pakketjes meer opgestuurd worden naar Senegal, maar pas weer als we in Liberia zijn.)
Liberia……..Ja, ook al iets om blij van te worden! De laatste tijd werd het steeds minder zeker of we wel naar Liberia zouden gaan. Ondanks dat het land na een recente burgeroorlog en ebolacrisis de hulp heel hard nodig heeft, leek het er een poos op dat er niet voldoende water geleverd zou kunnen worden voor het schip. In dat geval kan er niet geopereerd worden, omdat de hygiëne niet gewaarborgd kan worden. Maar twee weken geleden kregen we het definitieve nieuws dat we, zoals het er nu uit ziet, toch naar Liberia gaan. Voor onze Liberiaanse vriend Felix een enorme vreugde om zijn “eigen” mensen nu te mogen gaan dienen!
Felix, we kennen hem eigenlijk al vanaf het begin dat wij hier kwamen. Hij werkt in de engine room, lange, warme dagen. Het is een fijne vriend en het is altijd gezellig als hij langs komt. Hij zal dit jaar mee gaan in het advance team. Dit team gaat naar het land voordat het schip daar aankomt. Dus in de maanden mei-augustus. Daar proberen ze zoveel mogelijk over het land te weten te komen, na te gaan waar de patiënten zijn en connecties te leggen. Mercy Ships kan alleen goed functioneren als er goede banden en relaties zijn bij de overheid, bij ziekenhuizen en andere organisaties. Met name ook omdat Mercy Ships inzet op blijvend resultaat. Deze week heeft Felix dan ook voor het eerst in zijn leven sneeuw gezien omdat hij in Nederland was voor een cursus ter voorbereiding op zijn werk in het advance team. Sneeuw… daar wordt iedereen toch blij van!!
Maar goed, even terug naar onze werkelijkheid: Afrika. Geen sneeuw, geen geitenwollen sokken, geen mutsen en sjaals. Hoewel…. Geen sneeuw is waar, maar sokken en mutsen zie je hier wel degelijk. Sterker nog, ze DRAGEN ze hier ook. Het contrast met mijzelf is mega! Ik zweet nog net geen peentjes als ik tien minuten buiten ben, maar vele mannen dragen een lekkere jas, en zelfs een muts. Eerst was ik er niet zeker van of die muts niet een ander soort kopiah (hoed die mannelijke moslims dragen) was, maar na wat navragen hoor ik dat de Senegalezen dit seizoen gewoon heel koud vinden! Nu moet ik ook zeggen, ik was blij dat ik een vest meegenomen heb, het is soms best een beetje fris. Ja, Afrika is niet overal het hele jaar door erg warm, dat blijkt maar weer.
En wat word ik warm van binnen als ik beneden werk op de wards (verpleegafdelingen). Al doe ik zelf geen verplegend werk, het blijft mooi om de patiënten te zien. Pas was ik mee met een hospital experience tour over het schip. Je volgt dan dezelfde weg als de patiënten afleggen. Op het dock staan vier tenten. De patiënt komt als eerste bij de screeningtent. Het is meestal niet de eerste stap, want de eerste screening wordt al gedaan in het land zelf. Het screeningteam is vanaf het begin het hele land doorgegaan om patiënten te zoeken die in aanmerking komen voor een operatie aan boord. Maar goed, als ze dus eenmaal als eerste gescreend zijn, volgt er nog aanvullend een screening bij het schip. Hier wordt ook eventueel vervolgonderzoek gedaan door middel van bloedonderzoek, CT-scan en andere onderzoeken. Dat betekent in sommige gevallen dan ook dat mensen alsnog “rood licht” krijgen, of wel, niet geholpen kunnen worden. Moet je nagaan wat dat voor hen betekent. Zo dichtbij en toch niet geholpen kunnen worden….
Maar degenen die wel geholpen kunnen worden, krijgen in de screeningtent “groen licht”, en krijgen een operatiedatum. Deze datum hangt af van verschillende factoren. Zo heeft baby Siara eerst enkele weken voeding gekregen om aan te sterken voor de operatie. Dit baby’tje was ernstig ondervoed als gevolg van een open gehemelte. Andere patiënten wachten hun datum thuis af, of gaan (als ze ver weg wonen) naar het Hope Center om daar te wachten op hun operatie.
Na de operatie verblijven patiënten eerst nog op de verpleegafdelingen. Daarna worden ze ontslagen, maar moeten nog wel terugkomen voor wondcontrole. Dat gebeurt in de tent van “outpatients”. Vele patiënten verblijven na hun operatie in het Hope Centre en komen een paar keer per week terug voor controle en voor revalidatie. Revalidatie gebeurt onder begeleiding van een fysiotherapeut in een andere tent. De “rehab”-tent.
Deze weg gaat vrijwel elke patiënt, behalve de volwassen oog-patiënten. Deze worden opgenomen via een dagbehandeling via de vierde tent op het dock: de “eye”-tent. De oogoperatie zelf wordt wel op het schip uitgevoerd. Wat word ik blij van de mensen die weer kunnen zien! Hun leven verandert letterlijk in één dag.
Maar persoonlijk ben ik ook heel blij omdat we gesterkt werden door drie bezoekers! Eline, Mariëlle en Coby zijn hier langs geweest om te werken of om te zien hoe alles hier gaat. Wat is het echt heerlijk om vriendinnen uit je eigen omgeving, je eigen land, te ontmoeten. En wat heeft het ons ook gesterkt. We konden ons verhaal doen, ons huis showen, onze zorgen uiten. De kinderen wilden werkelijk alles laten zien en vertellen! Maar ook de fijne gesprekken hebben we heerlijk gevonden! We kunnen echt weer even vooruit! Vooruit…. De laatste drie maanden van ons verblijf in Senegal zijn ingegaan….
Gebedspunten:
- We zijn dankbaar voor de vrienden die aan boord zijn geweest.
- De voorbereidingen voor de volgende field service in Liberia zijn in volle gang. Wilt u bidden voor kracht en wijsheid voor het team dat zich hiermee bezighoudt?
Weet dat we meeleven en bidden met Nederland, met name nu er zoveel onzekerheden zijn rondom het coronavirus. We wensen jullie rust en sterkte toe in alle dingen.
Alle dingen kan ik aan door Christus, Die mij kracht geeft. Filippenzen 4:13