Geschreven door Marie-Anne Kortleven
6 maanden. Een mijlpaal! Onze kleine jongen wordt groot! En ja, daar horen dus ook hapjes bij. Nou, effen naar de Kruitvat voor pap, maisstengels, hapjes voor baby’s van 4 of 6 maanden…..
Ai, maar hoe? De Kruitvat zit hier niet om de hoek! Wel de eetzaal, dus vol goede moed loop ik daarheen om wat voor de kleine spruit op te scheppen.
Uhm nee, potato-leafs of okra-sauce zal ik niet aan beginnen. De bloemkool dan, met rijst en kip? Klinkt goed, daar ga ik voor! Maar terwijl ik de bloemkool opschep, bedenk ik dat die niet tot moes gekookt is, maar nog heel hard is. Laat maar, geen bloemkool dan! Terwijl ik het vlees opschep, bedenk ik, dat ik geen idee heb welke kruiden, hoeveelheid zout en boter er gebruikt is. Laat maar, dan geen vlees! Nou, de rijst dan. Ai, alleen witte rijst! Ach, laat allemaal maar zitten, ik voer hem vanavond wel alleen fruit. Bij de fruitschaal aangekomen ligt er een stuk papaya. Ja, ik weet het: citrusvruchten worden ook afgeraden, maar deze neem ik! Hij moet tenslotte iets eten?
Phoe, het is nog vrij lastig als de Kruitvat niet dichtbij is! Maar vol goede moed begeef ik mij enkele dagen later niet naar de Kruitvat, maar naar de markt. Ik hou van Afrika. Ik hou van de drukke, de chaos, de hoeveelheid mensen, het straatbeeld.
Dus ga ik op weg om groente en fruit te kopen, want hapjes, die maak je toch gewoon zelf! Toch?? Ja, in Nederland misschien, waar je de keuze hebt tussen verschillende soorten goed fruit en goede groente. Maar hier, in Sierra Leone, zal ik afhankelijk zijn van wat ze hebben op de markt. Maar ze zullen vast genoeg keuze hebben, toch? Toch??
Nou, dan kom je er toch achter dat je misschien niet altijd merkt dat je in een arm land woont en werkt. Maar dat het wel zo is. De meeste dames langs de kant van de weg verkopen maar enkele soorten fruit: lemon, banaan, sinaasappelen of (nog onrijpe) mango’s. Bij de kraampjes langs de weg verkopen ze ook appels en watermeloen. Beide nog niet echt handig voor een 6 maanden oude baby, maar goed, de appels kan ik wel koken. Bepakt met bananen en appels ga ik op zoek naar groente. Aardappels en zoete aardappels zijn makkelijk te vinden en ook pompoen en peen. Maar meer groentesoorten is goed zoeken. Bij één kraampje vind ik zelfs een paar kleine zachte bietjes en vol trots laat de dame ook munt en een kleine bloemkool zien. Ben ik echt zo’n erge Hollander, die alleen maar broccoli en bloemkool wil? Nee, ik kies de pompoen, aardappels, zoete aardappel en de wortels. Na enig twijfelen (de bloemkool zag er niet al te appetijtelijk uit) neem ik hem toch mee.
Van de prijs schrik ik, ik ben - zeker weten - meer kwijt dan als ik het kant en klaar bij de Kruitvat koop, maar dat komt voornamelijk omdat appels en bloemkool geïmporteerd worden en daarom dus heel duur zijn. Vooruit, naar de crew galley (kombuis, keuken van het schip).
Na een goed uurtje is alles wel geschild en kan het de pan in. Heerlijk, effe zelf alles koken! Pureren en in zakjes de vriezer in. Ergens ben ik best trots!
Toch spullen gevonden wat de kleine man kan eten, al is het wel een wereldreis om te krijgen wat je nodig hebt. Want zo even naar de markt gaan, is niet zoals thuis. Op de fiets, heerlijk even een tochtje. (Ja, ik weet het, ik verheerlijk een fietstochtje in Nederland nu een beetje) En ja, ik ben gewend aan de Afrikaanse temperaturen, maar met Chris ga ik niet graag alleen weg. Ja, misschien denkt u: jij doet dat toch gewoon wel? Nou, nee. Sierra Leone is heel druk. Je wordt van je sokken gereden, nog voordat je sokken aan hebt. 😊 En je kunt niet lopend vanaf het schip naar de markt. Je moet eigenlijk overal met de auto naar toe en het is best een intensieve onderneming. Nog een paar weken en dan doe ik het fluitend, denk ik, maar voor nu vind ik het nog een iets te grote onderneming. Chris komt nog veel snachts en je moet je aandacht goed bij het verkeer en de omgeving kunnen houden.
En zo is het. Een nieuw land vraagt altijd weer “leren omgaan met”. Elke keer als we weer ergens komen, is het schip hetzelfde, maar de rest allemaal anders. Je moet uitzoeken waar de markt is, waar de winkels zijn, waar plekken zijn om te ontspannen, hoe de weg is, wat de weggebruikers doen, hoe de regels zijn… Want al lijken er hier in het verkeer geen regels te zijn en lijkt alles kriskras door elkaar te gaan, regels zijn er wel. Zo is de linkerbaan voor normale snelheid. Degene die op de rotonde rijdt, moet voorrang geven aan degene die de rotonde op gaan. En de rechterbaan? Die is voor inhalers, afslaand verkeer, geparkeerde auto’s, winkeltjes en lopende mensen. Kortom, best gevaarlijk! Zeker als je bedenkt dat rechts voor inhalen is, maar ook voor langzaam rijdend verkeer! 😊
Maar goed, elke nieuwe omgeving vraagt dus zeker een paar weken tot maanden om het buitenleven “weer uit te vinden”. En nu we minder van boord gaan, kost het dus nog iets meer tijd voor ons om onze weg te vinden. Maar langzaam maar zeker gaat dat steeds beter! En dat is maar goed ook, want het schip hoopt volgend jaar nogmaals naar Sierra Leone terug te keren. Waarom?
De nood is hoog hier. In dit land was tot 2002 een burgeroorlog, en sinds die tijd is het land weer in opbouw. Een couppoging afgelopen december liet wel zien dat het (nog steeds) niet altijd even stabiel is. De patiënten die dit jaar geholpen konden worden, zijn uiteraard blij. Maar de wachtrij was bijna net zo lang als de mensen die groen licht hebben gekregen. Dat betekent dat er dus ook nog heel veel mensen zijn die wel op de wachtlijst staan, maar niet geholpen kunnen worden, omdat er simpelweg geen plek meer was. De nood is hoog. Zoveel mensen hebben hulp nodig! Dat was ook zichtbaar door mensen die aan de poort van de haven kwamen vragen om hulp. Ze waren dichtbij het schip, maar konden er niet komen. Aan collega’s die naar buiten gingen, werd gevraagd of er alsjeblieft een plekje was voor hen. Uiteindelijk is er een bord opgehangen om te informeren dat het chirurgische schema vol is. Maar daarom is deze week bekend geworden, dat we volgend jaar weer terug hopen te komen om deze mensen te helpen. Eigenlijk wel logisch: waarom verder kijken als je deze patiënten al in het vizier hebt? Er komt ontzettend veel bij kijken om naar een land te varen en een fieldservice op te starten. Net als wij moeten wennen, moet de haven en de stad en alle mensen die betrokken zijn dit ook. Een groot voordeel gaat dus zijn, dat we volgend jaar veel al kennen. Je weet welk HOPE-Centre je kan gebruiken, je weet welke haven, je weet de weg om spullen te vinden lokaal (die niet op tijd geleverd konden worden via container i.v.m. vertraging) en je weet al die ongeschreven regels. Misschien niet alles, maar wel genoeg om je thuis te voelen in een land. Daarnaast kan er meer en beter geïnvesteerd worden in trainingen in het land. Je kan niet alleen de training geven, maar volgend jaar daar vervolg aan geven, of vragen beantwoorden, of mogelijk nog meer lokale collega’s aan boord mee laten lopen, donaties regelen, etc. Kortom, 2x een land heeft zo z’n voordelen voor, met name, de patiënten.
De patiënten… ze zitten te wachten op houten bankjes aan het begin van het schip, als ik terug kom van de markt. Ze zwaaien, zeggen gedag (heerlijk: een Engelstalig land! 😊) of kijken hoe ik een baby vervoer in een Maxi-Cosi.
Sommige patiënten kennen we. Het plastisch blok is voorbij. Dat betekent dat de patiënten die plastische chirurgie nodig hadden, geopereerd zijn. Velen hebben nog lange tijd wondzorg nodig, of fysiotherapie. Daarvoor komen ze soms terug naar het schip en soms verblijven ze een poos langer op het schip.
Ook het orthopedische blok is voorbij. Meestal zijn dit kinderen met afwijkingen in hun benen. Deze kinderen zie je vooral nog als je ze bezoekt beneden op het schip. Ze zijn ontslagen uit het ziekenhuis, maar gaan dan naar grotere zalen op het schip, waar ze blijven om te revalideren. Deze Low Care Units zijn gezellig. Sinds kort kan je je aanmelden om één specifieke patiënt te bezoeken in het ziekenhuis. Maarten kreeg Ishaka toegewezen, een vrolijke jongen, waar Maarten graag tafelvoetbal mee speelde.
(De kinderen op de foto's hieronder zitten buiten een luchtje te scheppen op de veranda. We hebben geen foto met Ishaka ivm privacy)
Op het moment is het maxillio-facial blok begonnen. Dat betekent dat nu de operaties gedaan worden aan het gezicht. Je ziet daarvoor meerdere mensen met tumoren in het gezicht op het bankje zitten wachten tot ze het schip op mogen, om gekeurd te worden voor hun operatie. Ze zijn zo dichtbij en hebben zoveel hoop, maar weten niet of het echt zal doorgaan. Ook zitten er patiënten die geholpen worden aan hun ogen. Blinden worden letterlijk ziende! Volgende keer meer over het feest dat daarna gehouden wordt: “celebration of sight”.
Al met al, goed om hier te zijn. Met ons gezin. En de oplettende lezer las, dat “we” volgend jaar weer naar Sierra Leone hopen te gaan. Met “we” bedoel ik niet alleen het schip. “We” is ook wij als gezin. Ondanks dat we echt dachten (en soms hoopten!) om dit jaar in juni terug naar Nederland te gaan, hebben we toch besloten langer te blijven. Nog een jaar hebben we bijgetekend aan ons commitment. Als het gaat volgens dit plan, zullen we in juni ons 6e jaar ingaan bij Mercy Ships. De redenen waarom we langer blijven, kan ik niet zo één, twee, drie opschrijven. Het is een heel proces geweest, waarin we (opnieuw) de vraag kregen die ons raakte: “Wat mag het je kosten om Hem te volgen?” en “Mag God je leven en plannen “in de war brengen”? Vertrouwen we Hem weer of nog steeds? Dat welke weg je ook ingaat, die weg goed is? Het verlangen kwam terug in ons hart om toch door te gaan. En in die van de kinderen. Ondanks dat ze een half jaar Nederlandse vrijheden meegemaakt hebben, wilden ze toch graag aan boord blijven. Het is natuurlijk hun thuis hier, maar ook weer niet, omdat we nu op de GLM wonen. Ze hebben met ons meegebeden en geluisterd om Gods Stem te verstaan. Alle puzzelstukjes bij elkaar maakten, dat we open staan om nogmaals bij te tekenen. En de weg verder over te laten aan Hem, Die ons nooit teleurgesteld heeft.
“Doe mij in de morgen Uw goedertierenheid horen, want ik vertrouw op U; maak mij de weg bekend die ik te gaan heb, want tot U hef ik mijn ziel op.” Psalm 143:8
Bidt u mee de komende weken/maanden?
- Dat mensen geopereerd kunnen worden? Het komt regelmatig voor dat hun operatie niet door kan gaan, omdat ze verschillende ziektes onder de leden hebben, zoals waterpokken of malaria. Eerst moet dat verholpen worden en soms duurt dat zo lang dat er dan geen plek meer voor hen is om geopereerd te worden.
- Voor het palliatieve team, dat patiënten begeleidt en opvangt die niet geopereerd kunnen worden i.v.m slechte conditie of kwaadaardige tumoren.
- Voor Ishaka, de jongen van 9 jaar, die nu weer rechte benen heeft, dat hij God de eer mag geven?
- Voor ons gezin.
- Voor de stabilieit en rust in Sierra Leone
- Voor onze familie en vrienden die gehoopt hadden dat we dit jaar terug kwamen.
- Voor de ThuisFront Commissie (TFC).
- Voor uzelf, om dagelijks te leven met en voor God