Ha lekker, onverwacht een vrije morgen!
Ik zou eigenlijk vandaag de Nursery doen (oppassen op kinderen van 0-3 jaar), maar er kon toch iemand anders. Ik besluit vandaag dan maar eens eindelijk in m’n uppie de stad in te gaan. De afgelopen tijd heb ik daarover zitten dubben, maar ik besluit dat het er nu toch maar van moet komen. Alleen, zonder iemand anders te vragen met me mee te gaan.
Het advies van Mercy Ships is (vanwege de veiligheid) om samen met tenminste één ander de stad in te gaan. De afgelopen tijd was ik al verschillende keren met de kinderen alleen op pad gegaan, omdat Guido on call was. Dat houdt in dat hij oproepbaar is en dus op het schip moet blijven. Aangezien dat 1 week per 2 weken is, betekent het dat we om de week op het schip moeten zijn. Nu is dat voor Guido en mij niet zo erg, maar dat wordt wel erg, als je dan ook drie springende, vol energie-zittende jongens in bedwang moet houden…. En dus besloot ik met de jongens dingen in de stad te gaan doen. Eén in de rugdrager en de andere twee (zo nodig) aan de hand. En dat is soms echt nodig. Niet omdat ze niet luisteren, maar omdat het verkeer hier zo onbetrouwbaar is als wat. Om de stad uit te komen, zijn we genoodzaakt te lopen naar het einde van de haven. Dat is zo’n 10 minuten lopen, al zigzaggend tussen vrachtwagens vol zakken rijst, (Nederlandse) uien en noem maar op. Sommige van deze vrachtwagens zien eruit alsof ze niet direct door de Nederlandse keuring heen zouden komen. Sommige droppen spontaan hun lading midden op de weg en zo af en toe geven de wagens elkaar een schattig kusje. Of een flinke zoen! Daar willen we liever niet tussen zitten en dus zoeken we tussen de stofwolken en uitlaatgassen heen een gaatje om te lopen.
De haven wordt beveiligd door de politie, en dus is er aan het einde een poort. Deze poort scheidt de haven van de stad. Iedereen die naar binnen wil, wordt daar gecontroleerd op de reden van zijn of haar bezoek. De meeste mensen zijn gewoon arbeiders die werken (en slapen) in de haven. Het laden en lossen van schepen gaat werkelijk dag en nacht door. De zakken rijst zijn zo’n 50 kilo en de mannen werken alsof het een veertje is dat ze via hun schouders op de vrachtwagen laden.
Eenmaal de haven uit kan ik twee dingen kiezen: ik ga lopen naar de plek van bestemming, of ik neem een taxi. De meeste mensen spreken Wolof (de taal van één van de grootste stammen in Senegal, die voornamelijk rond Dakar woont) of Frans en weinig Engels. Dus moet je met handen en voeten onderhandelen over een prijs en vooral flink afdingen. Dat is in het begin best wennen: ik ga toch niet de mensen hun eten “uit hun mond praten”? Maar na een poosje begrijp je beter dat ze veel te veel vragen alleen omdat ze zien dat je blank bent. Blank = geld. Zo kan het zijn dat een autoritprijs begint met 6000 XOF (iets meer dan 9 Euro) en kan eindigen in 1500 of 2000 XOF. En dat is een normale prijs. In de toekomst willen we ook nog wel een bus proberen, maar die zitten zo overvol, dat ik dat nog even uitstel in deze warmte.
Maar vòòrdat ik de stad echt in ga, moet ik ook nog het één en ander regelen. Als eerste ga ik iemand vinden om “on call” te zijn in geval van nood. De meeste moeders kiezen hun man om dat te zijn, maar in mijn geval is dat niet mogelijk. Guido moet in geval van nood beschikbaar zijn om te helpen met medische evacuaties en bij problemen op de OK te ondersteunen. En dus ga ik te rade onder de andere moeders wie dit wil zijn. Als dat gebeurd is, moet ik zorgen dat ik water meeneem. Je weet nooit wat er gaat gebeuren en hoe lang dingen duren en aangezien het nogal warm is buiten, is dat wel zo handig. Ook moet ik geld halen bij de crew-bank. Zo, geld veilig opbergen, sieraden af, Mercy Ships pasje mee en gaan! Tot nu toe was ik steeds afhankelijk van de persoon die met mij mee gaat. Hoewel het ook gewoon gezellig is als er iemand mee gaat, is het soms ook heel onhandig. Als ik alleen even een boodschap wil halen, ben ik de hele ochtend kwijt. Degene die mee wil, moet vaak ook iets halen. Daarnaast zijn er dagen dat er niemand mee kan, om wat voor reden dan ook. Nu kan je denken, nu ja, dat is zo erg niet, maar hierdoor voel ik mij soms belemmerd in wat ik wel en niet kan doen. Gewoon even een boodschapje halen is er dan niet bij.
Ik heb eens wat navraag gedaan naar de veiligheidsredenen. Waarom is het zo dat er iemand anders mee moet? De reden is niet omdat het gevaarlijk is hier voor mij als vrouw. (Je krijgt alleen verschillende keer een huwelijksaanzoek.) Maar er is vooral kans om bestolen te worden. Nu ja, misschien moet ik dat punt iets nuanceren met ons leven in Rotterdam. Ik las in de krant dat in Rotterdam de 76e schietpartij geweest is, dus ik vind het idee “bestolen te worden” een stuk veiliger klinken dan “misschien neergeschoten te worden”. Nu klinkt dit voor u misschien heel overmoedig, maar de reden dat ik dit vertel is om u een kijkje te geven in mijn/ons leven. Mensen vragen wel eens aan mij: “wat doe je dan de hele dag?” Maar wat in Nederland de gewoonste zaak van de wereld is, is hier zo totaal anders. Je kunt je afvragen wat er nu zo erg is om altijd iemand mee te moeten nemen. Maar dit verhaal gaat over een “kwaliteit van leven” voorbeeld.
Toen we hierheen gingen, dacht ik: we zetten ons leven even op “pauze”. We gaan MS helpen voor een bepaalde periode en daarna gaan we terug naar Nederland en pakken we de draad op waar we gebleven zijn. Maar dat is onmogelijk. Na de verhuizing hierheen en het echt gaan settelen, is het voor een gezin gewoon weer verder gaan. Opgroeien, opvoeden, leren, spelen, eigen dingen ondernemen, naar een park gaan, naar een speeltuin gaan, vrienden maken…
En voor mijzelf en Guido geldt hetzelfde. Het schip heeft veel faciliteiten. Een shop aan boord, de eetzaal waar je kunt eten en waar je altijd koffie en thee kunt halen, een zwembad, schoonmaakmiddelen en een stofzuiger (beide te halen in de wasserette), 3 maaltijden per dag, een speeldek en noem maar op. Maar voor mij is het ook belangrijk om “normaal” in mijn eentje gauw een boodschap te halen. Mensen uit te nodigen op de koffie en dan koffie te kunnen zetten in je eigen huis. Even weer zelf koken, zelf na te denken welke ingrediënten je daarbij nodig hebt, logees te hebben, de kinderen na schooltijd mee te nemen naar een speeltuin, gesprekjes te hebben met de (day-)crew, koekjes/taarten te bakken, te hobby-en en vriendschappen op te bouwen.
Al deze normale dingen zijn in sommige gevallen hier een uitdaging. Inmiddels heb ik een koffiezetapparaat, schoonmaakmiddelen, waterkoker en al dat soort zaken gewoon lekker in ons eigen huisje. Maar de kinderen naar zwemles brengen (ze hadden nog geen diploma gezwommen toen we weggingen uit Nederland), of een rondje fietsen, zijn wel zaken die niet makkelijk gaan. Deze zaken zorgen ervoor dat je flexibel moet zijn en goed moet nadenken wat er WEL kan in plaats van wat niet kan. Dat zorgt ervoor dat we nog voortdurend aan het aftasten en zoeken zijn naar wat we voor de kinderen kunnen doen en niet doen.
En dat geldt voor ons net zo goed. Want naast werken en verplichtingen nakomen, moet er ook gedaan worden aan ontspanning en nagedacht worden over vakantie.
In Nederland was het vrij makkelijk om iets ontspannends te doen. Je stapte op je fiets, reed heerlijk een stuk langs de Rotte en ging in het gras je boterhammen opeten. Dat is niet te vergelijken met hier. Het is niet slechter, maar het is anders en het vraagt om dingen anders aan te pakken, zodat je toch je rust en ontspanning krijgt. Op het schip is het vrijwel overal gehorig. Er is altijd geluid. Ook als je in je cabin zit, hoor je het ventilatiesysteem. Buiten hoor je het geluid van het continue laden en lossen van de schepen en de werkmannen die iets onverstaanbaars naar elkaar schreeuwen. Buiten de haven begint de drukte van de stad pas echt. Er staan hier en daar wat bomen en aan de kust kunnen wat mooie groene plekjes zijn, maar over het algemeen is er geen groen. In ieder geval niet veel op loopafstand. Het is voor ons nog steeds wel een beetje zoeken naar hoe we aan rust en ontspanning komen om lichamelijk en mentaal gezond te blijven. Guido is inmiddels gestart met volleybal en hardlopen en probeert dit langzaam op te bouwen. Zelf ben ik begonnen met “work-outs”: een ochtendtraining voor spieroefeningen. En de kinderen spelen 2x per week voetbal en 1x per week rennen ze rondjes over het dock. Maar van echt hobby-en is nog niets gekomen tot nu. Dus dat blijft een aandachtspunt om aan te werken. Binnenkort hebben we kerstvakantie en dan hopen we er een paar dagen heerlijk tussenuit te gaan!
Genoeg over ons leven hier….. Want ondertussen komen en gaan de patiënten! Het contact is heel leuk. Elke middag komen de meeste patiënten naar dek 7 om een luchtje te scheppen. Er wordt veel muziek gemaakt, spelletjes gedaan of gewoon gespeeld en gepraat. Een paar keer per week ga ik met Maarten naar het dek om bij de patiënten te zijn. In het begin was dat niet leuk voor Maarten en hij vond al die drukte en al die mensen met verbanden om maar niets. Inmiddels is hij nog niet helemaal comfortabel, maar begint hij wel wat meer samen te spelen. Hij heeft een echt vriendje gemaakt: Salou. 
Of wel, Salou werd vrienden met Maarten, want hij kwam onmiddellijk naar hem toe zodra hij hem zag en week geen moment van hem tot we weer weggingen. De patiënten met brandwonden (plastische chirurgie) hebben vanaf het begin in het ziekenhuis gelegen en zijn inmiddels bijna allemaal ontslagen. Sommigen hebben er wel twee maanden gelegen; sommigen kregen ook meerdere operaties. Natuurlijk is een brandwond nooit meer te herstellen, maar deze operaties zijn er op gericht om de functie van het aangedane lichaamsdeel zoveel mogelijk terug te krijgen. Zoals bij deze jongen. Hij kan zijn arm niet strekken en daardoor heeft hij beperkingen en dit kan een probleem vormen om in zijn levensonderhoud te voorzien als hij ouder is. Bij hem hebben ze, door middel van een operatie, gezorgd dat hij zijn arm weer kan gebruiken!
De afgelopen tijd zijn patiënten geopereerd van de volgende afdelingen: plastische chirurgie (vooral mensen met brandwonden en contracturen), algemene chirurgie (bv. liesbreuken), max-fax (tumoren hoofd-halsgebied) en orthopedie (kinderen met O- of X-beentjes). Tot nu toe hebben we weinig over de operaties geschreven in de blogs. Volgend jaar (klinkt lekker lang, hè!) zal ik proberen wat meer blogs te wijden aan de soorten operaties die hier allemaal gedaan worden! Maar u kunt alvast een korte versie bekijken van Martha, een collega hier aan boord.
“Daarbij is het niet van belang dat men Jood is of Griek, daarbij is het niet van belang dat men slaaf is of vrije, daarbij is het niet van belang dat men man is of vrouw, want allen bent u één in Christus Jezus.” Galaten 3:28
Gebedspunten:
- Wilt u bidden voor Ndella? Deze patiënt heeft na haar operatie in het hoofd complicaties gekregen en heeft het moeilijk.
- Bid voor de familie van Osman. Osman heeft gewerkt op Mercy Ships en is eind november overleden aan kanker. De eerste keer is hij aan boord gekomen als jonge jongen. Hij was toen patiënt met brandwonden aan beide benen. Later is hij teruggekomen als lid van de crew en hij was erg geliefd onder zijn collega’s. Vorig jaar kreeg hij kanker in de littekens en ondanks amputatie van zijn benen is hij toch aan de ziekte overleden. Hierdoor is er verdriet gekomen bij onze crew, de arts(en) en zijn familie. Ook had hij een project opgezet om rolstoelen te maken die op de Afrikaanse wegen konden rijden. Dit project wordt nu wel voortgezet.