Geschreven door Marie-Anne Kortleven:
Onderstaande blog zal voorlopig de laatste blog zijn. We hopen de meesten van jullie in de komende weken persoonlijk te ontmoeten en zullen dat, indien mogelijk, ook gaan doen! Pas als er weer zicht op is dat we terug gaan aan boord (waarschijnlijk eind augustus) zullen we weer verder gaan met het schrijven van blogs. Geniet dus maar extra van deze laatste blog van het Senegal-seizoen die eindigt in Tenerife!
Hartelijk dank voor jullie interesse en steun in ons als gezin, in het werk van Mercy Ships en jullie gebed! Het is zeer gewaardeerd en heeft ons op moeilijke momenten erdoorheen geholpen. Hartelijk dank!
Liefs, Guido, Marie-Anne, Matthijs, Jonathan en Maarten Kortleven
Na een paar keer 400 meter gelopen te hebben op het dok, is mijn kwartier om en loop ik terug naar binnen. Het schip weer in. Op naar huis. Onze “veilige haven”. Langzaam dringt het tot mij door dat we deze veilige haven, die mij heel dierbaar geworden is, binnenkort gaan verlaten. Op, de wijde boze wereld in ;-)
Mmmmm… flink dramatische gedachten eigenlijk als je het zo bekijkt. Maar eigenlijk is het wel zo. Dit schip is al bijna 100 dagen in quarantaine. Bijna een derde van dit jaar hebben we doorgemaakt in quarantaine. In die tijd zijn er 3 crewleden bijgekomen (die eerst 2 weken in een cabin zaten om zeker te weten het virus niet bij zich te hebben) en meer dan 300 crewleden hebben het schip in die tijd verlaten.
Inmiddels mogen we van de havenautoriteiten wel even naar buiten, het dok op. Vijf personen mogen er maximaal tegelijk het dok op, om een stuk van ongeveer 400 meter te lopen. Wel moeten we binnen de pionnen blijven en ons houden aan de 2 meter-regel. Wij kunnen dus wel met z’n allen naar buiten, maar ik voel me een moeder-eend met 3 kleintjes waggelend achter mij aan.
Ondanks dat het echt fijn is dat er weer mensen op het dok kunnen om te lopen of te rennen, is het wel een vreemd iets om zo beperkt te zijn. Op het schip zelf kan je gewoon gaan en staan waar je wil, knuffelen met wie je wil en niet hoeven denken of je de 1,5 meter wel haalt. Dan voel ik me weer zo gezegend! Ik besef weer dat het, ondanks de omstandigheden hier, zo uniek is dat wat we hier hebben! Denkend aan al die cruiseschepen die nu pas havens vinden waar ze toegelaten worden. God heeft zo goed voor ons gezorgd, in 2 weken hadden we een ligplaats, waar we nu al 8 weken liggen. Waar we eten en drinken vanuit het land aangeleverd krijgen en geen noemenswaardige problemen ondervinden. Daarom vind ik nog steeds dat ik niet moet klagen en dat doen we dan ook zeker niet! Maar het is wel eens lachwekkend, als je met 5 mensen de loopplank afloopt en daarna keurig tussen pionnetjes door te moeten lopen met 2 meter tussen elkaar……
1,5e meter (of 2 meter wat hier geldt) doet me weer terugdenken aan 2 maanden geleden toe we nog in Afrika/Senegal waren. Hier het patiëntenverhaal van Mariama.
Mariama is een mooie jonge vrouw. Bij de eerste indruk zou je geen idee hebben van de pijn die deze 17-jarige voelt, maar hoewel haar schoonheid duidelijk is, ziet Mariama het niet. Vanaf de dag dat ze werd geboren, heeft Mariama een cyste over haar rechteroog. Hoewel het relatief klein is, heeft de groei een grote invloed gehad op haar gevoel van eigenwaarde. Elke dag wikkelde Mariama zorgvuldig een zwarte hoofddoek om, om de cyste te bedekken, om de pijn van de kwetsende opmerkingen te voorkomen. Hoewel ze zich voor de wereld kon verbergen, kon ze niet echt ontsnappen aan haar realiteit.
'Het maakt me verdrietig als ik naar mezelf in de spiegel kijk', zei ze. Mariama was niet de enige die aan de leed. Haar vader, Thekheye, zag het met pijn in zijn hart aan, toen hij zag dat zijn dochter worstelde met haar toestand. 'Toen ik in het ziekenhuis stond en zag dat Mariama was geboren met de cyste boven haar oog, overviel mij verdriet en verwarring, zei hij. Thekheye wilde al het mogelijke doen om zijn dochter te helpen en probeerde een manier te vinden waarop ze kon worden genezen. Maar zonder een baan was er weinig wat hij kon doen.
Na bijna twee decennia met haar zware last te hebben geleefd, kreeg Mariama eindelijk de kans om te genezen nadat Thekheye via een radio-uitzending over Mercy Ships hoorde. 'Ik ben Mercy Ships zo dankbaar', zei hij. 'Wetende dat het schip mijn dochter kon genezen, gaf me hoop.' Na vele jaren achter een sluier te hebben geleefd, duurde het slechts twee dagen om Mariama te bevrijden van de toestand waardoor ze zich zo lang lelijk voelde. Na haar operatie kon ze met een hernieuwd zelfvertrouwen in de spiegel kijken. Terwijl ze voor het eerst sinds de verwijdering van de cyste naar haar spiegelbeeld staarde, werd Mariama overweldigd door verbazing. 'Ik kan niet geloven dat het weg is', zei ze.
Vandaag onthult ze de zelfverzekerde glimlach van een 17-jarig meisje wiens dromen om ooit naar de universiteit te gaan en een gezin te stichten veel dichterbij zijn gekomen. De operatie die ze onderging aan de Africa Mercy heeft haar in staat gesteld de wereld op een nieuwe manier te zien - een manier vol hoop. Mariama keerde met een hoger zelfbeeld terug naar haar dorp. In de maanden na haar operatie is de tiener verder gegaan en zei ze: 'Ik ben de sombere periode, die mijn leven was voor de operatie was, bijna vergeten.'
Ik heb Mariama persoonlijk ontmoet. Ze viel mij op door hoe schuw ze was. Ze keek steeds naar beneden en voelde zich duidelijk niet op haar gemak. En zij was niet de enige. De reeks plastische chirurgie-patiënten worstelen bijna allemaal met een vervormd zelfbeeld door hoe ze eruit zien. Dat merk je, ondanks dat je de taal niet spreekt, aan hun gedrag. Hopelijk dat deze mensen zoals Mariama zich weer zekerder kunnen voelen en een betere toekomst voor ogen hebben!
Maar goed, terug naar de wereld hier. Onze wereld hier aan boord. Een kleine, beschermde wereld. Bijna, bijna gaan we naar een totaal andere wereld….
En we hebben er zin in ook! In het begin was het moeilijk om te denken aan weggaan. Het voelt alsof we de crew die nog wel blijft, gewoon achter laten, in de steek laten. We weten dat we hier nog steeds nuttig kunnen zijn, maar dat het ook goed is om een break te hebben. We zijn moe. Emotioneel is het, met name de afgelopen tijd, pittig geweest. Het is goed dat de kinderen een beetje vakantie kunnen hebben. Het is goed dat er zo min mogelijk mensen tijdens shipyard (onderhoudsperiode) op het schip zijn. Guido is inmiddels bezig met de overdracht naar Emmanuel, zijn collega die op het schip achter blijft om de biomed-zaken te regelen op het schip. Het is goed dat Guido bij kan komen van zijn werkzaamheden, zodat hij weer fris is zodra we weer terug kunnen naar het schip en/of Afrika. En daarom, gaan we van ons bezoek aan Nederland, familie en vrienden, kerk, eten, zoveel mogelijk genieten;-) We hopen langer naar Nederland te komen dan gepland. Als alles goed gaat hopen we op 16 juni aan te komen op Schiphol! Daar zullen we, zoals het er nu uitziet, blijven tot eind augustus.
En daarom….. Here we come!
Gebedspunten:
- Wilt u bidden voor de 130 mensen die achter blijven op het schip om door te werken tijdens shipyard? Bid voor hen dat de quarantaine en het verblijf ze niet gaat opbreken.
- Wilt u bidden voor een goede en fijne tijd in Nederland?
- Wilt u blijven bidden voor de patiënten in Senegal die (nog) geen zorg hebben ontvangen, of we dat in de toekomst alsnog kunnen doen.
- Bid voor de leiders van Mercy Ships dat ze goede keuzes maken over het vervolg na de shipyard-periode.
Want God, de HEER, zo goed, zo mild,
Is t' allen tijd een zon en schild;
Hij zal genaad' en ere geven;
Hij zal hun 't goede niet in nood
Onthouden, zelfs niet in de dood,
Die in oprechtheid voor Hem leven.
Welzalig, HEER, die op U bouwt,
En zich geheel aan U vertrouwt.
Het dubbele raam aan de rechterzijde van het schip (starboardside/stuurboord) op het bovenste deck, is van onze cabin (onze woon-/slaapkamer)