Geschreven door Marie-Anne Kortleven:
En toen was het al eind januari….
Wat gaat de tijd enorm snel zeg! Ik moest even terug kijken wat we in de laatste blog allemaal hadden verteld, zo lang geleden was die al weer. Excuus voor deze lange radiostilte.
Als eerste hebben we een filmpje gemaakt van alle hoogtepunten en mooie dingen die we gedaan hebben in december. Kerst aan boord is echt heel mooi en fijn! En ook in deze tijd mochten we zo duidelijk zien dat de Heere Jezus gekomen is als het Licht in de duisternis! Ook was er veel gezelligheid, en hadden alle culturen hun eigen tradities. Zo heeft de Australische crew aan boord “Carols by Candle light”, waarin gezongen wordt bij kaarslicht. En de Zweedse crew heeft “Santa Lucia”, waarin ze liederen zingen in de donkere avond, verkleed in traditionele klederen. Heel mooi om zo al die verschillen te zien, waarbij de kern wel hetzelfde is: Feest van de geboorte van de Heere Jezus, onze Verlosser! Het was fijn om, ondanks alle coronamaatregelen, toch veel van elkaar te leren en met elkaar samen te zijn en Kerst te vieren.
Een mooie les voor mijzelf kreeg ik in de nacht van oud op nieuw. Om 23:00 zouden we beginnen met worship. Omdat binnen niet gezongen mocht worden, waren alle instrumenten naar buiten gebracht. Het was een heldere nacht en tijdens het zingen “Lord, we need you” (Heere, we hebben U nodig), keek ik omhoog en zag ik bovenop het schip een klein kruis. Ik besefte dat we het allemaal helemaal niet zelf hoeven te regelen het komende jaar. We hoeven het niet vast te houden, te plannen, bang te zijn of wat ook. Want het is Zijn schip. Het kruis bovenop het schip liet zien dat Hij regeert. En dat Hij een doel en plan heeft voor elke dag, voor elke moeilijkheid… Het was zo verwarmend om daaraan te denken en te zeggen: “Ja, Heere, wij hebben U nodig. En we vertrouwen op U. Ook het nieuwe jaar weer…”
Nou, geniet van het filmpje!
2021
Het nieuwe jaar begint voor ons niet in Liberia, wat vorig jaar nog de bedoeling was. Maar zoals u, denk ik, wel weet, liggen we nog steeds met het schip in de haven van Tenerife. Ook de restricties aan boord zijn niet veranderd. We dragen overal een masker, krijgen ons eten opgeschept, zitten 1,5 meter uit elkaar bij het eten en de koffie, en ontvangen niet tot nauwelijks mensen in onze cabin. Daarnaast hebben we drie uitstapjes die we kunnen maken: het strand, drie geselecteerde winkels en een bergwandeling. De pier waaraan het schip ligt is zo’n 1,5 km lang en daar mogen we wandelen. Heen en terug loop je dus drie kilometer, wat een lekkere wandeling voor of na het werk is. Daarnaast gaan de kinderen gewoon naar school. De oudste twee jongens de hele dag (met een lunchpauze van een uur tussen de middag), en Maarten alleen de ochtenden. Guido’s dagen zitten vol met werk en ook de mijne zijn goed gevuld. Zeker de maand december werd er veel georganiseerd en kon ik mee helpen met het organiseren van activiteiten. Zo hadden we: zingen op het deck, muziekavonden, koekjes bakken, een koekjeshuiswedstrijd, en nog veel meer. Ik denk dat de jongens in hun volgende blog daar wel iets meer over willen vertellen. Het was leuk om mee te organiseren en te zien hoe mensen echt even konden ontspannen of een fijne avond/ dag hadden. Er waren zoveel leuke en mooie dingen te doen, dat we haast niet van het schip af geweest zijn. (zie filmpje)
Ook hebben we echt wel een beetje wintergevoel ervaren. Sommige dagen met storm, of met een koude wind, kunnen echt koud zijn. Ja, ik weet het… echt koud is het niet. Je hebt alleen wat warms nodig om je warm te houden tegen de wind. En laat ik nou net maar één vest hebben. Serieus!?? ;-) Gelukkig konden we, met name voor de jongens, nog wat warme broeken kopen. Want ja, die hadden ook maar één lange broek!! Wat een Zegen dat we jullie financiële steun hebben, waardoor we - als het kouder is - gewoon een nieuwe broek kunnen halen. Onze dank is (nog steeds) groot daarvoor!
De ene dag heb je het dus koud, ligt er sneeuw op de berg, en heb je lange mouwen aan. Maar de dag erna kunnen kleren met lange mouwen al weer veel te warm zijn…. Op een zonnige dag kun je dus gewoon nog naar het strand, terwijl een koude dag echt aanvoelt als winter… “Help, ik krijg mijn tenen niet meer warm!!” Jaja, ik blijf toch nog een echte Hollander: lekker zaniken over het weer!
Overigens kan lang niet iedereen van het schip af naar het strand… Als je aankomt, heb je eerst een quarantainetijd van minimaal een week. Voor de beroepen waarbij tekorten zijn, word je na die week getest op COVID. Als je dan negatief getest bent, mag je in “restricties”. Dat houdt in dat je wel mag werken, maar nog niet rond mag lopen in gemeenschappelijke ruimtes. Dus geen bijeenkomsten bezoeken of eten in de eetzaal. Als je niet direct nodig bent, geldt twee weken quarantaine. Dat dit effectief is, is wel gebleken. Tot nu toe zijn er vijf positief geteste mensen aan boord geweest. En bij alle vijf kwam die testuitslag terwijl ze in quarantaine zaten. Reizen is dus echt een groot risico en het is fijn dat verdere verspreiding voorkomen is door de quarantainetijd.
Daarnaast is er ook nog een groep mensen aan boord die geen Europeanen zijn. Degenen die officiële zeevaarders zijn, hebben een zeevaarder-paspoort gekregen, wat inhoudt dat ze tot een straal van 15 km van het schip af mogen. Degenen die dat zeevaarder-paspoort niet hebben, mogen niet van het schip af en het land in. Dat is voor sommige mensen nu al maanden zo, en dat is echt pittig!
Dit lijkt allemaal best ingrijpend en uiteraard is dat ook zo. Het leven aan boord is echt anders dan we gewend waren, net als jullie leven. Toch is het in de praktijk op een schip erg moeilijk om 1,5 meter afstand van elkaar te bewaren. De ruimtes zijn soms niet groot genoeg, de gangen al helemaal niet, dus eigenlijk doen we wat we kunnen, maar is het op een schip toch echt anders. En dat heeft ook weer het voordeel, dat je toch het gevoel hebt “één grote familie” te zijn. Je leeft en werkt met elkaar samen in een kleine omgeving. Maar dat betekent wel dat, als er COVID aan boord komt, het zich, ondanks de maatregelen die we nemen, waarschijnlijk makkelijker kan verspreiden. Daarom wordt er ook zoveel mogelijk aan gedaan om het buiten het schip te houden. Vandaar dat er ook streng gekeken wordt naar waar we heen mogen in het land. De drie winkels bijvoorbeeld zijn over het algemeen geen drukke winkels en er is voldoende ruimte, waardoor je afstand kunt houden. Ook het strand is groot genoeg om geen contact te maken met “de buitenwereld”. Vooral de bergwandeling is fantastisch! Het is een enorm mooi gebied, mega rustig. Je komt er bijna niemand tegen. Het is een ware verademing!
Op de achtergrond is de haven te zien waar de Africa Mercy ligt aangemeerd. Op deze foto aan de linkerzijde van de haven.
Toch vind ik het ook heel fijn dat we als “een familie” samen op de boot zijn. We doen nog gezellig spelletjes met elkaar. Zo is de pingpongtafel op het moment erg favoriet. Het zorgt ervoor dat je overdag contacten hebt met elkaar. In Nederland werken mensen zoveel mogelijk thuis en zijn de contacten minimaal. Hier is je thuis ook je werk en is dat dus niet mogelijk. Daarom heb je alsnog relatief veel contact met elkaar, al is het uiteraard wel allemaal wat meer op afstand. Alleen aan een tafeltje zitten tijdens de koffie en praten met iemand op 1,5 meter afstand is niet een van de dingen die je zou willen en die uiteraard voor sommige mensen wel een grote belemmering vormen. Het is echt niet tof om zo dichtbij elkaar te zijn, en toch, door de maatregelen, soms zo ver van elkaar af. En dan hebben wij ons eigen gezin waar we met elkaar kunnen knuffelen en samen zijn. Maar mensen die dat niet hebben, kunnen zich door deze maatregelen heel erg beperkt en eenzaam voelen. Het niet zomaar ergens heen kunnen gaan waar je heen wilt, het je in moeten schrijven voor een auto en dus afhankelijk zijn of er plek is en of er iemand je wil rijden die dag…. Het zijn allemaal dingen waardoor het leven op dit moment voor velen een heel stuk zwaarder is. En voor ons ook, uiteraard. Toch proberen we te kijken naar wat nog wel kan. Zeker als we ons soms met andere landen vergelijken, dan kan ik me toch heel gezegend voelen… Wij kunnen wel (al is het op afstand en mag er niet gezongen worden) bij elkaar komen voor de kerkdienst, of de koffiebreak. Of we zingen buiten (met masker op) met elkaar. Ook sporten we samen buiten. Ik hou ook wel van het zoeken naar mogelijkheden wat nog wel kan. Kan er niemand binnen op visite komen? Nou, dan verhuizen we de hele boel naar buiten en gaan daar visite ontvangen. En ik weet het, het voelt en is anders, en je moet er wel de energie voor hebben. Dat geldt voor ons net zo. Je moet alles verslepen, iedereen kan je gesprekken horen, dus ze zijn minder diepgaand, en je doet het gewoon minder snel en het kost meer energie en tijd. Accepteren van de veranderingen hebben we de laatste jaren al steeds meer en meer geleerd denk ik. En aan boord hebben we altijd al een avondklok (hier in Tenerife moet je voor 21:00 binnen zijn), dus ja, er valt echt mee te leven mensen! ;-)
Het moeilijkste voor ons persoonlijk op dit moment is, dat er te weinig mensen zijn. Ik weet dat er hard aan gewerkt wordt, maar door alle omstandigheden is het soms niet mogelijk om mensen binnen te krijgen. Eigenlijk is het alleen mogelijk voor inwoners van Europa om naar Tenerife te komen om hier aan boord te komen werken. De immigratie uit vele andere landen is een moeilijk en slepend proces op het moment. Dus als je dit leest, voel je bij deze geroepen om je aan te melden om te kijken of je iets kunt doen! Ik weet het, we doen nu geen werk met het schip in Afrika. En dat is echt moeilijk, wetend dat er zo’n grote nood is. Gelukkig wordt Afrika nog steeds ondersteund en er zijn verschillende mensen naar Afrikaanse landen om daar dingen op te zetten. Zo is Guido’s collega Emmanuel nu naar zijn thuisland voor een break en hij gaat daarna aan de slag in Guinee om cursussen te geven over het juiste en veilige gebruik en onderhoud van de medische apparatuur. Dat betekent voor Guido dat zijn collega en goede vriend nu niet meer met hem samen werkt, en dat afscheid was niet leuk.
Dus er wordt nog steeds hard gewerkt aan met name trainingen en opleidingen, alleen ligt het schip er niet. De operaties zelf worden (nog) niet uitgevoerd, dat is zo. Toch is het heel hard nodig dat je nu ook hier bent. Om te ondersteunen in dagelijkse dingen. Elk werk hier is van belang. Ook in de keuken, bij de schoonmaak en de receptie…. Het zijn allemaal belangrijke werkzaamheden om het schip draaiend te houden en om voor te bereiden voor een nieuwe fieldservice. En ja, die voorbereiding is op dit moment vooral “de shipyard” (het onderhoud van het schip). Na een pauze in december is het werk aan het schip weer begonnen. Vorig jaar zijn grote dingen aangepakt. Zo zijn het zwembad en de ziekenhuisvloer gerenoveerd. Aan de scheepswand worden reparaties uitgevoerd. In december is er even minder werk verzet, maar in januari is men weer verder gegaan met het werk aan het schip.
Nou, ik had een nog langere blog geschreven, maar ik heb het even geknipt. De volgende keer weer verder over het werk en de shipyard in 2021! Ik beloof alvast dat er leuke foto’s bij zullen zitten die u een goed beeld zullen geven van het werk aan boord op dit moment.
Ennuh…. Voel je vrij om te komen helpen. Je bent nodig!
Want al zouden bergen wijken en heuvels wankelen, Mijn goedertierenheid zal van u niet wijken en het verbond van Mijn vrede zal niet wankelen, zegt de HEERE, uw Ontfermer. Jesaja 54:10
Gebedspunten:
- Open deuren om in april de fieldservice te kunnen beginnen
- Collega voor Guido erbij. Er lijkt zicht te zijn dat hij eind deze maand voor acht weken iemand erbij krijgt. Maar voor daarna is er nog niemand, en ook tijdens de fieldservice in april is er nog niemand om hem te ondersteunen.
- Mensen van de crew aan boord die het moeilijk hebben
- Mensen die niet van het schip af mogen
- Vertrouwen in Gods weg
- COVID over de hele wereld