Geschreven door: Guido Kortleven

De dagen aan boord van de Afrika Mercy vliegen voorbij. Soms is het lastig om uit te leggen wat we nu allemaal doen aan boord. Vandaar dat ik een dag (26 mei) een dagboek heb bijgehouden. Ik hoop dat het inzicht biedt in het leven aan boord.

5.50 - De wekker gaat. Om de andere dag ga ik er wat vroeger uit, om vòòr het werk te kunnen hardlopen. Snel even de sportkleding aanschieten en drinken meenemen. De laatste paar weken is het warmer en benauwder geworden in Dakar, waardoor ik meer zweet en wel wat meer vocht kan gebruiken onderweg.

6.05 - Vandaag heb ik afgesproken om met Lenny te gaan hardlopen. Lenny is een vriend die ik vorige fieldservice in Senegal heb leren kennen en hij is nu voor zes weken terug. Voor hem is het de eerste keer om weer in Senegal hard te lopen en daarom besluiten we het tempo wat lager in te zetten, maar we proberen wel voor een afstand van 10 km te gaan. Buiten het hek van de haven linksaf en richting de kust. Dat is altijd lekker omdat er frisse zeewind is en er best wat vogels te horen zijn. Dakar is nu nog redelijk rustig.

AFM.jpg

7.23 - Na een flinke loop, we hebben ruim 10 km hard gelopen, komen we weer aan boord. Het is later dan normaal tijdens m’n doordeweekse hardlooprondes, dus ik kan gelijk aanschuiven aan de tafel. Doordeweeks eten we het ontbijt altijd met het gezin in onze eigen cabin. Na een bakje yoghurt duik ik nog even de douche in.

8.02 - Ik heb net de jongens gedag gezegd, voordat ze naar school gaan. Het hele gezin start om 8.00 met werken, de één op school, de ander in het ziekenhuis. Ik loop naar beneden, naar dek 3. Eerst even langs de werkplaats, om Deborah gedag te zeggen. Deborah is sinds een maand mijn collega. Deze jongedame uit Ghana is een heel geschikte collega: ze is leergierig, leert snel en heeft oog voor details: belangrijke eigenschappen voor een medisch technicus. Vandaag had ik aan het begin van de dag een tandartsafspraak ingepland staan, dus loop ik door naar de tandartskliniek, aan de andere kant van dek 3. Hier blijkt dat ik eerst een COVID-test moet laten doen, voordat de behandeling kan beginnen: 15 minuten vertraging. Gelukkig is alles dichtbij, ik loop na de test weer terug naar de werkplaats, in afwachting van het testresultaat. Kunnen we mooi de dag even rustig beginnen.

8.20 - Terug naar de tandartskliniek. Vandaag lig ik òp de stoel in plaats van eronder. Dat is een mooi moment om over na te denken. In de medisch-technische wereld sporen we elkaar vaak aan, om zó te werken, dat ook als je familie in het ziekenhuis ligt, zij behandeld kunnen worden met de apparatuur waar jij aan gewerkt hebt. Toen ik pas geleden aan het hardlopen was (dat is altijd een goed moment op zaken op orde te krijgen in mijn hoofd), dacht ik na over mijn eigen motivatie. Het werd me duidelijk dat dit een principe is, dat we zelfs in de Bijbel al tegen komen:

En zoals u wilt dat de mensen u doen, doet u hun ook zo. Lukas 6:31

Deze motivatie spoort mij aan om het werk goed te blijven doen. Ook al kijkt er niemand mee, of ziet men niet het werk dat je uitvoert (wat vaak het geval is als je preventief onderhoud uitvoert).

Na een kleine reparatie, niet aan de stoel, maar aan mijn tanden, mag ik de tandartsstoel weer verlaten. Wat hier bijzonder is: je tandarts is ook je collega en je buurvrouw en je komt haar dagelijks tegen.

9.05 - Terug in de werkplaats even de laatste mailtjes en Teams-berichtjes doornemen. We wachten op wat onderdelen om de CT-scanner te kunnen repareren, maar na een check bij de receptie blijkt de persoon, die deze onderdelen heeft meegenomen in zijn bagage, nog niet gearriveerd te zijn. Die reparatie kunnen we dus nog even uitstellen. De trainer voor Basic en Advanced Life Support (BLS en ALS) heeft wat vragen over de nieuwe defibrillatoren. Hij mist de optie voor See-Thru CPR (deze optie filtert het ECG tijdens een reanimatie, waardoor het beter te beoordelen is en je minder last hebt van bewegingsartifacten, veroorzaakt door de borstcompressies). We spreken af om even bij een van de defibrillators te kijken. De dichtstbijzijnde is op de A-ward. Als we de configuratie van deze defi doornemen, komt opeens Marie-Anne om de hoek. Sinds een paar weken werkt zij als verpleegkundige in het wondzorgteam. Terwijl kinderen achter je spelen, je tussen de deur en de crashkar wordt platgedrukt als er iemand langs wil, proberen we de juiste instelling terug te vinden (de handleiding was wat summier op dit gebied), maar na een paar minuten is Scott heel blij met het resultaat. We spreken af dat we de defi’s nu met deze instelling aanpassen en binnenkort, als we meer tijd hebben, alle instellingen doornemen en vastleggen.

10.06 - Als we de defibrillatoren, die staan opgeslagen op dek 5 naast de dining-room, voor het EMT aanpassen, is het een mooi moment om even pauze te nemen. We gaan in het café zitten en raken aan de praat met Maria. Als we weer bijna aan het werk gaan, deelt Deborah nog goed nieuws: ze is van plan om langer aan boord te blijven. Ze heeft dit met haar ouders doorgesproken en ze was zelf al, voordat ze aan boord kwam, enthousiast om langer te blijven. Dit is echt goed nieuws, een grote zegen! Het is belangrijk om wat stabiliteit en continuïteit te krijgen, zeker nu we twee schepen in de vaart krijgen.

10.40 - Als we weer terug naar de werkplaats lopen, komt net de supply-manager, met twee tassen met onderdelen, naar beneden lopen. Als deze administratief zijn verwerkt, kunnen we met de onderdelen aan de slag. We lopen even langs radiologie om af te stemmen of ze nog patiënten gepland hebben staan voor de CT-scanner, maar we mogen direct aan de slag. De koeling van de röntgenbuis functioneert niet goed, dus we moeten een oliepomp en een elektrische voeding van de ventilatoren vervangen.

CT.jpg

12.20 - Terwijl we lekker bezig zijn, kijk ik even op mijn horloge en realiseer me dat het allang lunchtijd is. Gauw afronden en naar boven, naar de cabin. Marie-Anne heeft al lunch gehaald en zit met de jongens aan tafel. Ik kan zo aanschuiven. Ook tussen de middag eten we in de cabin. De jongens hebben een uur pauze en het is goed als ze dat even rustig doorbrengen. In de dining-room bestaat geen rust tussen de middag…

12.58 - De jongens zijn weer richting school. Marie-Anne staat ook op het punt terug naar haar patiënten te gaan. Ik ga terug naar de CT. We zijn klaar om de koppelingen van de olieleiding los te halen. Even checken in de technische handleiding of er nog bijzonderheden zijn. Nee, het staat er echt heel simpel, dit zijn zelfsluitende koppelingen, dus het zou geen problemen moeten geven. Totdat we de koppeling loshalen en door de ouderdom de koppeling helaas toch niet zelfsluitend blijkt te zijn… We zijn lang bezig om alle olie uit hoeken en gaten op te deppen.

16.40 - De kappen zitten weer op de CT scanner en alles lijkt goed. We starten een “tube warm-up” en alles ziet er nog steeds goed uit. Nu nog 25 minuten wachten tot de detector is opgewarmd, voordat we de kalibraties kunnen doen. Door deze stappen warmt de röntgenbuis nog verder op en dan kunnen we pas echt zien of het probleem is opgelost.

17.05 - De directeur die verantwoordelijk is voor de ziekenhuizen op beide schepen (dus op “vlootniveau”) loopt langs om na te vragen hoe het met de personeelsplanning zit. Voor de laatste inrichtingsfase van de Global Mercy hebben we nog biomeds (medisch technici) nodig, maar die zijn lastig te vinden. Tussendoor belt Marie-Anne dat we patat eten en dat is al opgeschept, dus ik moet snel afronden, anders wordt het koud.

17.20 - Aardig over de geplande eindtijd (we proberen van 8.00-17.00 te werken) draai ik de deur achter me op slot en loop even langs de CT om de kalibratie aan te zetten. De radiodiagnostisch laborante, Martha, is nog aanwezig en houdt een oogje in het zeil. Daarna loop ik de twee trappen op naar de eetzaal. Nog tijdens de maaltijd krijg ik een berichtje van Martha dat de kalibratie zonder enige foutmelding is geslaagd. De reparatie blijkt geslaagd te zijn.

18.10 - Terug naar de CT scanner. Even in de error-log kijken hoe warm de buis is geworden. Marie-Anne gaat ondertussen met de jongens de haven in om alle voorbereidingen te bekijken. Over een paar dagen komen er een aantal Afrikaanse presidenten en alles wordt netjes gemaakt in de haven. Ik loop nog even een paar e-mailtjes langs en stuur nog wat Teams-berichtjes. Waaronder een berichtje naar de hele community. Maandag heeft Keren, de hospital director, een berichtje gepost met de vraag of iedereen wilde bidden voor een geslaagde reparatie van de CT. Vandaag kan ik de gebedsverhoring melden. Het is goed om niet alleen te bidden, maar ook te danken!

18.57 - Tijd om naar boven te gaan. Het is donderdag, dus over drie minuten start de community-gathering. Elke donderdagavond is er een bijeenkomst van de bemanning met een relevant thema: de ene avond horen we meer over het land waar we te gast zijn, de andere avond wordt er verteld over het werk dat momenteel gaande is. Vandaag is het thema: “Selfcare”. Hoe zorg je voor jezelf? In een schip waar heel veel draait om “zorgen voor de patiënten” is het ook belangrijk om goed voor jezelf te zorgen. De crew clinic komt voorbij en geeft tips met betrekking tot fysieke gezondheid. Vervolgens komt chaplaincy voorbij met tips over geestelijke gezondheid. Bemanningsleden delen vanuit hun eigen ervaringen. Wat rust in hun leven heeft gegeven, hoe ze met moeilijke omstandigheden omgaan. Wat duidelijk is, is dat een levende relatie met God ons voorbereidt op de moeilijkste en de mooiste omstandigheden. Zelf hebben we dat ook de afgelopen jaren mogen ervaren.

20.22 - De community-gathering is voorbij. Tijd voor “ice-cream”. Elke donderdagavond na de bijeenkomst wordt er ijs geserveerd. Een leuke traditie die er ook voor zorgt dat mensen blijven hangen en met elkaar aan de praat raken. Terwijl ik m’n ijs op sta te eten vraagt een collega van de operatiekamer of ik een spelletje mee doe. Waarom ook niet. Ik ken het spel niet: “Bang”. Het blijkt een soort maffiaspel en het brengt een hoop plezier. Zelfs een paar dagen later wordt er nog over gepraat.

22.15 - We ronden af en ik ga naar de cabin. Nog even deze blog opschrijven, zodat ik niet vergeet wat er vandaag is gebeurd. Er gebeurt zoveel op een doorsnee-dag dat ik het zelfs soms gewoon niet kan bijhouden. Hopelijk zorgt deze dag voor een inkijkje in een gemiddelde dag uit mijn leven hier aan boord.

22.54 - Tijd om naar bed te gaan. Morgen is het een speciale dag: de Global Mercy komt aan. Voor het eerst in Afrika! Met twee schepen hebben we nog veel meer mensen nodig, om hoop en genezing te brengen aan de armsten in Afrika. Zowel lichamelijk als geestelijk.


Gesprek laden